Het is woensdagochtend 10 april half elf als mijn telefoon trilt. Ik lag in bed een studieboek door te nemen, iets noodzakelijks zo met de naderende deadlines in het vooruitzicht. Aan de +34 zag ik dat het een Spaans nummer was en ik pakte enigszins verrast in het Spaans op. De vrouw aan de andere kant van de lijn begon te praten en na het ‘Hallo je spreekt met Maite de moeder van Isidor\' ging alles als een waas langs me heen. De vrees die ik al enkele dagen had was werkelijkheid geworden: mijn vriend in Baskenland, de vader van mijn kleine prinsesje was die morgen overleden. Daar zat ik dan in mijn met studieboeken bezaaide bed in Schotland, het was alsof de hele wereld stil stond!

Titi, zoals ik Isidor altijd noemde, was een rasechte Bask met als moedertaal Baskisch, tweede taal Engels en als derde taal Spaans (zoals hij dat zelf altijd zei). Ik ontmoette hem tijdens mijn surfvakantie in Zarautz in 2008. Tijdens de avond uitgaan in San Sebastian (voor de Basken ook wel Donostia) waren we in een bar met de hele groep. Een van de meisjes waar ik mee was begon te dansen met de jongens en 1 van de jongens zat een beetje met zijn T-shirt te wapperen tijdens het dansen. Ik vroeg hem of hij het warm had en hij zei ja, waarop ik zei dat hij dan maar buiten moest gaan dansen. Hij vroeg of ik dan meeging en hij nam me mee naar buiten. Gedanst hebben we die avond overigens niet, maar hij heeft me het strand laten zien en we hebben urenlang gepraat over van alles en nog wat. Bizar hoe je soms met iemand meteen een klik kunt hebben en onwijs close kunt worden in korte tijd! Dansen kon hij overigens als de beste en later heeft hij het me ooit nog wel geprobeerd te leren maar tegenover zijn soepelheid voel ik me nog steeds een grote kluns. We wisselden die eerste avond telefoonnummers en email adressen uit en het contact is nooit meer weggegaan.

Toen ik eind 2011 richting Bilbao afreisde om daar een aantal maanden Spaanse taal en cultuur en Baskische cultuur te studeren begon de meest intensieve periode die ik samen met Titi heb meegemaakt. Het afscheid en het verlies van zijn dierbare dochtertje, die ik toch wel zie als mijn kleine prinsesje, sloeg een groot gat. De twee eenheid die deze twee samen vormden was opeens gereduceerd tot een alleenstaande vader zonder kind. Met zeeën van tijd, maar hoe ga je al die leegte opvullen? Met vallen en opstaan pakte hij de draad weer op, maar 2 weken voor zijn overlijden belandde hij in het ziekenhuis en toen ging het snel. Titi was een woordenkunstenaar en een rasoptimist, al kende hij ook zijn moeilijke tijden. Ik herinner me nog hoe hij me eens sms\'te of ik die dag niet voor 2 kon genieten omdat het hem even niet lukte. Een bijzonder mens die me altijd kon raken en die me altijd begreep. In de week voor zijn overlijden ontving ik via de mail een lange brief waarin hij me bedankte voor alle steun. Zijn woorden ontroerden me en ik wist dat hij voelde dat een afscheid snel zou komen. Toch kwam het afscheid aan als een mokerslag en alhoewel ik het liever niet had gedaan heb ik mijn supervisor gemaild of ik mijn deadlines kon uitstellen tot na het weekend. Met alle begrip mailde mijn supervisor me dat ik mijn deadlines een week kon uitstellen naar de volgende vrijdag. Dat was een hele opluchting want die dag is er geen fatsoenlijk woord voor mijn papers op papier beland.

Uiteindelijk heb ik vorige week woensdag mijn laatste paper ingeleverd en heb ik die donderdag het voorstel voor mijn scriptie gepresenteerd. Bizar hoe snel de tijd voorbij is gevlogen! Voor Political Islam in the Middle East heb ik geschreven over de Syrische moslimbroederschap en hoe zij zich heeft ontwikkeld door de jaren heen. Hun grootste probleem: de grote massa achter zich te scharen lukt hen maar niet. Ze zijn het onderling nooit met elkaar eens en kunnen dus geen saamhorigheid creëren. Nou heb ik als ik naar politiek in het Midden Oosten kijk deze dagen wel vaker het idee dat de concepten als debat en discussie niet zo geïntegreerd zijn als in de Westerse wereld. Oppositie wordt gewoon verboden en desnoods vermoord (dan ben je er immers meteen vanaf!). Geen verrassing dus dat in de aanloop naar verkiezingen in Irak en Pakistan meerdere mensen die iets met politiek te maken hebben vermoord zijn. Achter de schermen van de revolutie in Syrië probeert de Syrische moslimbroederschap beetje bij beetje politiek terrein te winnen (ze zijn al in de meerderheid in de door de internationale wereld geaccepteerde oppositie), tot grote tegenzin van rebellen en Syriërs in Syrië. De moslimbroederschap is namelijk al jaren niet meer in Syrië, maar in Europa, Amerika en buurlanden van Syrië gevestigd.

Voor mijn hoofdvak waarin we een vergelijking op het gebied van nationalisme moesten maken koos ik voor een vergelijking tussen Baskisch nationalisme en Athletic de Bilbao tegenover Catalaans nationalisme en FC Barcelona. Waar het Baskisch nationalisme op kwam als een bescherming van de Baskische traditionele samenleving tegen invloeden van buitenaf tijdens de industrialisatie, gebruikten de Catalanen diezelfde industrialisatie en de immigratie juist als promotie. Niet gek dus dat Athletic de Bilbao een alleen Basken beleid heeft en FC Barcelona een global brand is. Bijkomend feit is dat de Basken net voor de industrialisatie afscheid hadden moeten nemen van hun traditionele wetten (fueros) en dus hun ‘onafhankelijkheid\', terwijl dit voor de Catalanen al jaren eerder gebeurd was. Dit nog niet helemaal verwerkt te hebben kwam er voor de Basken dus meteen een industrialisatie met massa immigratie bij, wat er voor zorgde dat ze een exclusief en etnisch nationalisme ontwikkelden ter bescherming van hun traditionele identiteit. Mijn laatste paper ging over voetbal en nationalisme in Israël, waar ik al eerder over schreef. Alhoewel het met een hoop moeite is gegaan, aangezien het schrijven echt niet wilde, heb ik alle papers toch op tijd ingeleverd. Het voelde als een hele opluchting kan ik wel zeggen! Ik heb zoveel boeken uit de bibliotheek gehaald dat ik elke keer weer bang was dat er een alarm af zou gaan als ik nieuwe boeken leende dus na mijn papers heb ik maar meteen een aantal boeken terug gebracht :P

Nu alleen nog maar een scriptie te gaan dus. Het voelt onwijs gek dat het er dan alweer op zit. Ik kan me nog wel herinneren hoe ik in september hierheen kwam en alles begon en nu heb ik al twee semesters afgesloten. Een scriptie maken is op zich een heel leuk project, vooral omdat ik zelf zo slim ben geweest om een onderzoeksgedeelte in te plannen en 24 dagen naar Spaans en Frans Baskenland af te reizen in juni. Het zal wel dubbel zijn om naar Baskenland te gaan zonder twee van mijn beste vrienden daar te ontmoeten, maar ergens daar ligt toch een stukje van mijn hart en ik kijk dan ook erg uit naar 2 juni wanneer ik van Amsterdam naar Bilbao vlieg. 26 juni vlieg in dan vanuit Biarritz (Frans-Baskenland) weer terug naar Rotterdam. Van 23 mei-2 juni ben ik dan eventjes in Nederland (en hoop ik al mijn vrienden en familie weer even te zien) en in juli hoop ik weer naar Edinburgh te vliegen om mijn scriptie af te ronden. Het onderwerp dat ik voor mijn scriptie heb gekozen is gefocust op de politiek in Baskenland, namelijk de linkse nationalistische partijen die voorheen dikwijls het politieke podium van de ETA waren. In een volgende blog zal ik er wel iets meer over uitleggen aangezien ik momenteel druk bezig ben met het analyseren van verkiezingen etc.

Het leventje hier gaat gewoon rustig verder en het is inmiddels ook af en toe stralend mooi weer. Ik ben zelfs al meerdere keren naar het strand geweest en zo af en toe speel ik tennis met mijn huisgenootjes op de tennisbanen in het park. Het is fijn dat mensen het mooie weer deze dagen meer waarderen en er ook echt van genieten aangezien het misschien wel een mindere zomer kan worden. Zomershoppen, terrasje pakken, picknicken het is allemaal al gedaan deze weken! En het blijft natuurlijk culinair genieten... kaasfondue, baklava, bananen chocolade brood, laat mij maar lekker koken en iets nieuws uitproberen! De discussies met mijn Schotse klasgenootjes over politiek en het aankomende referendum over de onafhankelijkheid (18 september 2014) en hoe zij hierin staan zijn ook elke keer weer boeiend. Vooral omdat zij voorstanders zijn van een (radicaal) sociaal onafhankelijk Schotland en actief hiermee bezig zijn. Niet iedereen is het daar mee eens er is ook een grote Nee campagne tegenover de Ja campagne.

'Isn\'t it weird that we say: Grab a seat'. Ik zat in de wachtkamer bij de opticien te wachten op mijn huisgenootje die een oogtest deed toen de oudere vrouw op het bankje naast me tegen me begon te praten. Het was zo\'n vrouw die je vroeger op de middelbare school in je Engelse boeken tegenkwam. Ze hield van degelijk en grammaticaal correcte taal in plaats van de woordverbasteringen die hier veel voorkomen en ze had geen sterk Schots accent. Woorden worden haast ingeslikt soms en dat vond deze dame maar niets. Ze wees me op het feit dat ik een blauw met wit geblokte blouse droeg en dat dit vast was omdat Schotland die dag een rugby wedstrijd speelde en de kleuren van Schotland blauw en wit zijn. Naar eigen zeggen was de mevrouw ‘born and bread\' in Edinburgh. Een echte local dus... Als antropoloog is dat natuurlijk altijd de ideale gesprekspartner dus ik babbelde vrolijk verder met de vrouw en de vrouw was duidelijk blij met het gezelschap. Of ze van rugby hield? Ja natuurlijk rugby was de trots van Schotland. Maar dit weekend spelen Hearts en Hibs ook tegen elkaar wist je dat? vervolgde ze. Hearts en Hibernian zijn de twee voetbalteams uit Edinburgh die in de hoogste Schotse divisie spelen en de derby was inderdaad dat weekend. Ik vertelde haar dat wij in Nederland geen rugbycultuur kennen maar dat we een ‘soccer nation\' zijn. 'Oh no darling soccer is American you play football no soccer'. Oeps, ik had het kunnen weten natuurlijk na haar betoog over het belang van correct taalgebruik.

Op de vraag of ze kleinkinderen had antwoordde ze: ‘unfortunately yes\' om vervolgens toch vol trots over ze te vertellen. 3 jongens en 1 meisje en allemaal hadden ze het ver geschopt. Leraar, accountant, wetenschapper, dierenarts en dokter. En 1 van die kleinkinderen ging ze over een paar weken bezoeken in Australië. Ik hou daar wel van, oudere mensen die nog zo actief zijn (vooral omdat deze vrouw nog omhoog geholpen moest worden van het bankje en ze met haar stok probeerde zo goed mogelijk te lopen). In Nederland was ze ook wel geweest natuurlijk en ze had familie daar die dit en dat deed. Ik kreeg hele verhalen over families en bekenden over de hele wereld. Ook vroeg ze nog even of het veilig was in Dubai want daar maakte ze een tussenlanding voor haar reis naar Australië. Toen de vrouw me vroeg wat ik studeerde was haar eerste reactie: 'Nationalism? Oh dear no! Patriotism is fine, but nationalism no!' Het is een reactie die ik wel vaak hoor als het over nationalisme gaat. Over het algemeen zien mensen het als een slecht iets en vaak associëren ze het meteen met racisme. Deze mevrouw begon over Nazi Duitsland en ja wat kun je daar nou tegenin brengen, daar was natuurlijk ook niets positiefs aan! Patriottisme wordt dan vaak gezien als een accepteerbare versie van nationalisme of nationalisme light ofzo, waar ik het niet echt mee eens ben. Mensen bedenken zich niet dat er verschillende vormen van nationalisme zijn en dat dit lang niet altijd met racisme in de negatieve zin te maken hoeft te hebben. Toen de vrouw eindelijk opgehaald werd voor haar oogtest vertelde ze de vrouwndie haar ophaalde dat ze zich goed had vermaakt tijdens het wachten met ‘talking to this lovely young lady\'. Ik wenste haar een fijne reis naar Australië toe en toen ze uit het zicht verdwenen was kwam mijn huisgenootje terug van zijn oogtest. Perfecte timing dus, altijd leuk dit soort conversaties met onbekende mensen.

Ik heb de afgelopen maanden mijn passie van vroeger weer hervonden in Edinburgh. Waar ik vroeger verjaardagsfeestjes van vriendinnetjes voor oversloeg en verjaardagsvisite voor achterliet in huis. Niets, maar dan ook echt niets, ging voor het zwemmen. Dat heb ik dus nu weer ingevoerd. Ik heb een sportabonnement genomen voor dit semester en minimaal 3-4 keer per week ga ik richting het zwembad om 60-75 minuten te zwemmen. Het is heerlijk om weer actief aan het zwemmen te zijn in het zwembad van de universiteit. In het zwembad kom ik vaak dezelfde mensen tegen. Als we het over zwemkleding hebben vallen de Aziatische dames het meest op. De meesten dragen fleurige bikini\'s met streepjes, balletjes en regenbogen of bloemen inclusief bijpassende rokjes. Om het af te maken dragen de dames een badmuts, maar ik vraag me vaak af waarom ze die dragen. Als ze hem dragen om hun haar te beschermen tegen het chloor dan vraag ik me af waarom de helft van hun haar er gewoon uit hangt, als ze hem dragen om sneller te zwemmen dan komt dat zelfde haarprobleem weer naar boven en als ze hem dragen om hun outfit af te maken dan vraag ik me af waarom ze hem zo hoog dragen dat de helft boven hun hoofd uitsteekt alsof het een smurfenmuts is. Andere zwemgasten zijn bijvoorbeeld de mannen met buikjes of de mannen op leeftijd. Waar de mannen vaak alleen buikjes hebben, hebben vrouwen de 4 b\'s (buik, billen, borsten en benen). Dan zijn er nog de therapeutische zwemmers die al fietsbewegingen makend baantjes trekken en de onderzoekers die zichzelf aan allerlei apparaten het water in laten hijsen om nieuwe technieken te ontwikkelen. Er is een man waarvan 1 been half geamputeerd is, een Chinees meisje dat zo hard op het water slaat als ze zwemt dat ik me afvraag wat het water haar heeft misdaan en ‘the King of the pool\' wie sinds kort omgedoopt is tot ‘the Queen of the pool\' nadat ik hij tegen me begon te praten (ik heb nog nooit een man zo vrouwelijk horen praten). Elke keer als hij zwemt heeft hij een andere zwembroek aan en voordat hij het water betreedt paradeert hij eerst even langs alle banen. Tijdens het zwemmen kijkt hij zo parmantig om zich heen alsof hij iedereen in de gaten houdt en hij maakt zich voornamelijk druk om het feit of zijn haar nog wel goed zit. Net als veel andere zwemmers staat hij meer stil aan het eind van de baan dan dat hij zwemt en houdt hij het na maximaal 30 minuten voor gezien zoals het merendeel van de badgasten.

Mijn grootste passie blijft natuurlijk voetbal, maar als liefhebber van Barcelona was het de afgelopen maanden niet altijd genieten. FC Barcelona veranderde vaak in FC Billenknijpen, met name in de Champions League. Het begon natuurlijk met het verlies in San Siro tegen Ac Milan, een wedstrijd waarna iedereen het vertrouwen in Barcelona meteen had opgezegd en de volgende ronde in de CL voor veel mensen onmogelijk leek. Als echte Barçafan hoopte ik natuurlijk dat Barcelona de 2-0 goed zou maken in eigen huis en die hoop sprak ik dan ook elke keer uit. De rest van de wereld leek er helaas minder vertrouwen in te hebben. Messi was niet fit, trainer Villanova die voor de behandeling van kanker in Amerika was werd gemist, de defensie was zo lek als een mandje en ga zo maar door. Maar nee, mijn Barçahartje wilde niet geloven dat het al gespeeld was en bleef daarom vurig hopen op een comeback van de blaugranas. Naarmate de wedstrijd dichterbij kwam begon de spanning op te lopen. Mijn huisgenootje, die geen voetbalfan is, had de hoop in Barcelona opgegeven na de mindere wedstrijden tegen Real Madrid dus ik stond er alleen voor aangezien mijn Spaanse huisgenootje die ook Barçafan is naar de studenten sportbar was om de wedstrijd daar te kijken en mijn andere huisgenootje in Noorwegen zat.

Mijn sopcast waarmee ik meestal voetbalwedstrijden live stream geeft de laatste tijd de voorkeur aan Russische zenders dus ik word meestal getrakteerd op Russisch commentaar, maar zo erg vind ik dat niet, ik ben allang blij met beeld van goede kwaliteit en wie weet spreek ik over een tijdje zelfs wat Russisch :P Woorden als contre attaki, pjienalti, concentratsië, automatiesme, foetbaliest, Barcelonië, problema en spassiba zijn inmiddels al toegevoegd aan mijn voetbalwoordenboek! Gelukkig liet het programma me deze keer niet in de steek en kon ik genieten van het Barcelona spektakel vanaf de eerste minuut, maar ondanks het overwicht van de Catalanen bleef het tot aan de 4-0 billenknijpen. Barcelona miste onwijs veel kansen en ik hoorde mijn vader in gedachten elke keer weer zeggen: ‘Als ze zelf niet scoren dan scoort de tegenpartij\'. Dus ik zat vol spanning tot aan de laatste minuut Na het fluitsignaal was er eindelijk de ontlading en ik rende naar de slaapkamer van mijn huisgenootje die half verdwaasd reageerde (ja die lag dus al te slapen, oeps!). Tegenstander PSG volgde en weer was het billenknijpen en verzuimde Barcelona te scoren. En toen kwam Bayern en veranderde FC Barcelona van FC Billenknijpen in FC Bangeriken en was het sprookje over en uit.... Jammer maar helaas, we krijgen een Duitse finale! Dit weekend kan Barcelona kampioen worden en na het kampioenschap van Ajax en de handhaving van PEC Zwollen in de eredivisie zou dat een leuke afsluiter zijn van dit voetbalseizoen.

Afgelopen maand moest ik naar het Nederlandse consulaat om een nieuw paspoort aan te vragen. Die week ervoor had ik al pasfoto\'s gemaakt bij een fotograaf die verbonden was aan het consulaat, want de Nederlandse eisen verschillen van de UK eisen en de EU eisen. Nederlandse eigenwijsheid denk ik zo :P Het grappige van het Nederlandse consulaat in Edinburgh is dat het in een kelder is. Via een trap daal je af naar onder het straat niveau en kom je bij een deur die toegang verschaft tot een gangetje. Het nadeel van dit onder straatniveau gelegen zijn werd me meteen duidelijk toen ik de deur opende. Op een A4-tje op de deur die toegang verschafte tot het werkelijke consulaat excuseerde men zich voor het feit dat wegens wateroverlast en overstromingen overal lakens op de grond lagen. Hoe Nederlands wil je een consulaat hebben? 100 euro lichter verliet in de kelder weer naar de zonnige buitenwereld waar de wind me nog net niet terug blies. Inmiddels heb ik mijn paspoort over de post ontvangen en stiekem vind ik het toch best leuk dat er bij instantie nu staat Ambassadeur te Londen in plaats van Burgemeester te Urk :P

Nederlander zijn is over het algemeen best makkelijk, mensen weten niet veel van Nederland en we blijven meestal gewoon buiten het internationale nieuws dus dat scheelt. Het feit dat de Tweede Kamer tijd verspilt aan een Marokannendebat gaat langs de rest van de wereld heen. Gelukkig maar, want hoe kan ik dat op een normale manier verantwoorden? Toch probeer ik mijn huisgenootjes en vrienden in het buitenland vaak dingen uit te leggen over Nederland. Maar hoe leg je sommige dingen uit? De Partij Voor de ‘Vrijheid\' van Geert Wilders, de Partij Voor De Dieren die zich zorgen maakt om vogels in een debat over Afghanistan (naar mijn weten kunnen vogels nog steeds heel makkelijk wegvliegen, terwijl duizenden mensen daar dit niet zo makkelijk kunnen doen), de pedofielen groepering Martijn die gewoon legaal is, het asielzoekersbeleid. Vooral voor vrienden uit landen waar de mensen zouden willen dat ze zich zorgen konden maken om een koningslied in plaats van de agressie, strijd en armoede zijn deze dingen nauwelijks te begrijpen. Sociale zekerheid, nog zoiets. Onlangs is bekend geworden dat er voor 95 miljoen onterecht wordt uitgekeerd! Huurtoeslag, zorgtoeslag, Pgb, studiefinanciering, het lage collegegeld voor universiteiten... Nederland is echt een heel rijk land zeggen ze dan. En ja we hoeven maar een beetje meer naar het zuiden (Spanje en Italië bijv.) te gaan en de mensen springen uit de ramen omdat ze bij het verliezen van hun baan geen toekomst meer hebben. Maar liefst 6 miljoen Spanjaarden zijn werkloos! Toen ik deze week toevallig opwww.globalrichtlist.comkwam rekende ik even snel uit dat ik met mijn studentenloontje dat ik in de zomermaanden had verdiend tot 15% van de rijkste mensen van de wereld behoorde. En ja ook ik zeg vaak zat dat ik amper geld heb/verdien: Shame on me!

Voor nu zal ik stoppen met schrijven, het is inmiddels namelijk een compleet paper geworden. Mijn excuses hiervoor, maar ik moet me misschien ook excuseren voor het feit dat ik zo lang niets van me heb laten horen via deze weg. Delen van deze blog stonden al langer op papier maar zoals ik al eerder aangaf; het schrijven was de afgelopen maanden een hele worsteling voor me helaas! Ik hoop dat het een ieder van jullie goed vergaat en dat iedereen het beste uit het leven haalt en geniet van de mooie dagen ... want time flies and we fly with it because we can\'t fly back! En zoals de muurtekst die we mijn moeder voor Moederdag gegeven hebben luidt: ‘Enjoy the little things, for one day you may look back and realize they were the big things\'.

Cheers from Edinburgh :)