Ja ik leef nog en ik beloof dat ik wat vaker zal bloggen, anders ben ik de helft van wat ik jullie wil vertellen ook allang weer vergeten! Ik ben inmiddels alweer meer dan een maand terug in Edinburgh. Alles went snel, ondanks mijn ietwat valse start. Ik vertrok 16 januari helaas ziek naar Edinburgh. Met twee jassen en snowboots zeulde ik op schiphol, ik weet bijna zeker dat mensen me zouden geloven als in zou zeggen dat ik naar Antarctica ging. Dankbaar was ik dan ook voor het feit dat mijn huisgenootje me met de auto kwam ophalen. Hij nam meteen de kar met mijn koffers over toen hij me aan zag komen sjokken en hij stond er zelfs op dat ik er zelf maar bij moest gaan zitten (en nee dat heb ik niet gedaan, nog net niet). Toen we bij onze flat aangekomen waren mocht ik beslist geen koffers tillen en mijn 2 koffers werden 1 voor 1 naar boven getild. Met zoveel goede zorgen was ik gelukkig weer snel de energieke stuiterbal zoals voorheen. De volgende dag stond er al meteen een collegedag van 10-4 op het programma dus ik moest wel even doorbijten, maar gelukkig had ik daarna lekker weekend!

Mijn koffer was voornamelijk gevuld met eten. Drop, speculaas en hagelslag doen het goed hier in de flat. Zelfs de pannenkoeken afgelopen weekend werden gevuld met hagelslag met slagroom en een broodje pindakaas met hagelslag is ook goedgekeurd. Oh en ik heb een voorraad chocoladepepernoten waar de sinterklaas jaloers op zou zijn! Met dank aan familieleden die dat voor me opgespaard hadden :P De woorden dropje en hagelslag zijn inmiddels zelfs al geïntegreerd in het Engels... En dat klinkt natuurlijk onwijs leuk :)

Terugkijkend op mijn maandje Nederland kan ik wel zeggen dat het een mooie tijd was. Verjaardagen hier en daar, kerst, oud en nieuw en proberen iedereen in Nederland te ontmoeten. Ohja en natuurlijk ook even wat centjes bijverdienen in de vis. Dan gaat een maand wel snel hoor. Vanaf het moment dat ik thuis was, was het ook weer thuis en andersom is dat hier precies zo gegaan. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik in dat geval een bevoorrecht persoon ben dat ik dit zo kan ervaren, wetende dat er mensen zijn die niet eens 1 thuis meer hebben. Wat een voorrecht om zoveel lieve familie en vrienden om je heen te hebben op verschillende plaatsen in de wereld die je het thuisgevoel geven vanaf het moment dat je arriveert.

Even naar het studiegedeelte, want daarvoor ben ik tenslotte naar Edinburgh geëmigreerd (wat nog voor heel wat problemen met studiefinanciering en zorgtoeslag zorgde, maar dat even terzijde!). Momenteel volg ik vier vakken waarvan ik één vak audit (als gast het vak volg en dus geen cijfer ervoor krijg en ook geen opdrachten hoef te maken). Meer dan 3 vakken voor een cijfer en studiepunten volgen is namelijk ten strengste afgeraden hier en ze geven je daar dan liever ook geen toestemming voor. Het vak dat ik audit is International Security. Eén van de professoren van dit vak is Frans, en die heeft dus ook een geweldig accent als hij Engels praat. Mijn hoofdvak van Nationalism Studies is Comparitive perspectives in Nationalism studies. Mijn bijvakken zijn Political Islam in the Middle East en Supervised readings in Nationalism studies. Momenteel ben ik bezig met een literatuur bespreking over Hezbollah en mijn paper over voetbal en nationalisme in Israël.

Mijn paper over voetbal in Israël komt best op een goed moment eigenlijk. Pas geleden heeft Beitar Jerusalem besloten om 2 spelers te contracteren die moslim zijn, iets wat voor de harde kern ‘La Familia\' geldt als een doodzonde. Onder politiebegeleiding moeten de spelers naar trainingen en wedstrijden gebracht worden en ze worden dikwijls bespuugd en uitgejouwd. In Israël zijn politiek en voetbal nauw verbonden. Beitar Jerusalem is de club van de rechtse partij Likud, de partij van Netanyahu (niet erg verwonderlijk dus die ‘Arabierenhaat\'). Een lid van La Familia verklaarde tegenover de krant: 'I\'m a racist. I hate Arabs ... If they bring in Muslims, the fans will burn down the club. That can\'t happen. Arabs and Beitar Jerusalem don\'t mix.'. Niet verwonderlijk dus dat de kantoren van de voetbalclub een aantal dagen geleden beschadigd zijn door brand. Waar in Nederland ‘Er staat een schaap op het veld\' gezongen werd in de Kuip (werkelijk waar schaamteloos!), klinkt in het stadion van Beitar Jerusalem dikwijls ‘Death to the Arabs\' en hangt de vlag van de wegens racisme verbannen ultra-rechtse Kach partij te wapperen in het stadion. Een moedige zet dus van de eigenaar van Beitar om de twee spelers te contracteren kun je wel zeggen en er zijn ook genoeg Beitar supporters die hier helemaal achter staan. Of het racisme dan eindelijk verbannen wordt van de voetbalvelden is de vraag. Recentelijk werd Daniel Alves van FC Barcelona nog getrakteerd op oerwoudgeluiden kort nadat ook Jozy Altidore het voor zijn kiezen had gekregen in Nederland. Naar mijn mening nog steeds het laagste wat een mens kan doen.

Aangezien al mijn colleges op donderdag zijn heb ik naast het studeren + nieuws en achtergronden volgen tijd om de berg te beklimmen niet ver van onze flat. De afgelopen dagen was dat elke keer weer genieten met een heerlijk zonnetje. Ook probeer ik plannen te maken voor wat ik na mijn master wil doen. Eigenlijk wil ik heel veel, te veel zoals gewoonlijk. Als ik mijn hart volg dan wordt de volgende bestemming zeer waarschijnlijk het Midden Oosten. Maar toen ik een leuke master had gevonden in Cairo (over terrorisme) en ik een vriend van me daar liet navragen op de universiteit hoe en wat, bleek dat de persoon die het hoofd van de master zou zijn plotseling overleden was en dat ze nog geen alternatief voor het programma hadden (het was namelijk nieuw). Er zijn nog steeds wel andere opties qua studie in Cairo dus het idee blijft leven, voornamelijk omdat ik graag mijn Arabisch wil ontwikkelen door het in het dagelijks leven te gebruiken. Ook heb ik niet het gevoel dat ik al uitgestudeerd ben aangezien ik (nog maar) 21 ben. Daarnaast zou ik ook graag naar de Palestijnse gebieden in Israël willen. Ach 2014 is nog ver weg en wie weet waar het avontuur me heen brengt :)

Doordat al mijn colleges op 1 dag zijn ben ik nog wel eens tot laat wakker en skype ik nog wel eens midden in de nacht met vrienden in het buitenland. Heel gezellig natuurlijk en meestal komen dan de meest bijzondere dingen aan bod. Zo kun je bijvoorbeeld live zien hoeveel mensen er op de wereld zijn en hoe dit per seconde veranderthttp://www.worldometers.info/world-population/Dan kun je ook meteen zien hoeveel mensen er op aarde waren ten tijde van jouw geboorte:http://www.bbc.co.uk/news/world-15391515Of hoe de wereld eruit zou zien als er honderd mensen woonden:http://worldbank.tumblr.com/post/42933882074/what-would-happen-if-the-world-only-had-100-people#.USIyQH1z8SU.twitteren hoe zou Nederland eruit zien met 100 inwoners:http://www.deondernemer.nl/binnenland/331469/Als-Nederland-een-dorp-was.htmlOf horen hoe nou een koe klinkt in het Arabisch.... Toen ik het mijn Syrische huisgenootje vroeg vond hij dat maar een gekke vraag. Net zoals in het Nederlands zei hij. Natuurlijk niet zei ik, in elk land hebben ze toch andere geluiden voor dieren. En ja hoor een paar uurtjes later ging ik toch maar even het internet op en hoppahttp://www.esl.co.uk/en/e/animals-sounds-in-different-languages.htmOpmerkelijk vind ik toch wel het Japanse varken. Hebben ze daar spacevarkens ofzo? Of luister hier hoe kinderen met verschillende achtergronden dieren nadoen:http://www.quack-project.com/table.cgiEn natuurlijk ben ik ook bezig met nuttige dingen, namelijk het documenteren van oorlogen, terrorisme/terroristische groeperingen en ga zo maar door. We denken zoveel te weten, maar we weten slechts zo weinig..... Gelukkig hebben we de mogelijkheid om te onderzoeken en hebben we toegang tot onwijs veel kennis, online en offline!

In het buitenland zijn betekent natuurlijk niet dat je nieuws uit Nederland mist, want ook ik zat op de historische dag dat Koningin Beatrix haar aftreden aankondigde live voor RTL. Gelukkig ben ik daarna niet net als jullie doodgegooid met dit nieuws (wat nu overigens wel met het paardenvleesschandaal gebeurt). Mijn Spaanse flatmate hoopt dat de Spaanse koning snel volgt, want de nieuwe generatie zou iets minder fan van olifantenjagen zijn en goed Engels spreken.... In the UK waren de reacties verschillend. Sommigen vonden dat ze het hier ook maar moeten doen (aftreden in levende lijve), maar anderen vinden dat maar niks. Veelal omdat er weinig mensen zijn die Charles als koning willen en geef nou toe, Charles en Camilla of Willem-Alexander en Maxima... Dat is toch ook wel een heel groot verschil! Na Bea volgde de paus natuurlijk, wat helemaal historisch nieuws was. En nog spannender: in dit geval is het nog niet bekend wie hem gaat opvolgen. 117 kardinalen gaan dat in een conclaaf beslissen. Stiekem hoop ik wel dat er een ietwat modernere paus komt (9 van de 117 zijn bijvoorbeeld actief op twitter). Vroeger konden pausen er trouwens gewoon op los moorden:http://www.scientias.nl/de-ergste-pausen-uit-de-geschiedenis/22909

Back to my normal life. Niet zolang geleden vierde ik voor het eerst mijn verjaardag in het buitenland. Het weekend voor mijn verjaardag waren er twee lieve vriendinnetjes in Edinburgh om dit heugelijke feit alvast met mij te vieren (en ook om een beetje de verjaardag van mijn flatmate te vieren die op 2 februari jarig was). 3 meiden samen zorgde voor eindeloze gesprekken, heerlijke zelfgemaakte verjaardagstaarten en cocktails :) Op mijn verjaardag zelf kreeg ik zelfgebakken cake en cadeautjes van mijn flatmates... Oh en er werd pasta voor me gekookt, toch nog een beetje een verjaardagsgevoel in Schotland dus! Natuurlijk ook dankzij alle lieve kaartjes uit Nederland, iedereen bedankt daarvoor! I\'m officially 21 now!

Als een getogen Urker ben ik toch stiekem wel een beetje trots op mezelf, want de eerste zelfgebakken visjes in Schotland zijn een feit. Mijn huisgenootje wilde meteen zaterdag gebakken visdag instellen na dit experiment, dus ik kan wel stellen dat het aardig geslaagd was. Natuurlijk werd er meteen op internet gezocht wat voor vis het nou precies was (tongscharfilet) en toen de gewone tong uiteindelijk in beeld verscheen was mijn huisgenootje stomverbaasd. De vis is namelijk niet symmetrisch, hij heeft ogen aan 1 kant en zwemt met de andere kant naar beneden terwijl zijn mond anders doet vermoeden omdat die niet op en neer beweegt op die manier. Voor iemand uit Urk die al jarenlang regelmatig in de visverwerking werkt is tong allang niet meer bijzonder, maar mijn huisgenootje heeft op youtube meerdere filmpjes gekeken over dit gekke visje en dat was eigenlijk best een grappig gezicht! (En dat heb ik het over hoe gefascineerd hij ernaar keek :P). Een paar dagen later stond er alweer vis op het menu: haddock (schelvis), wat ze meestal voor Fish & Chips gebruiken. Vers gekocht en zelf klaar gemaakt is dat natuurlijk veel lekkerder!

Dan als afsluiter nog even dit. Vrijdag was het wereld kinder kanker dag. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik het slechte nieuws te horen kreeg van mijn vriend in Baskenland over zijn dochtertje. Maar vooral hoe we daarna elke dag gevierd hebben, hoe intens we hebben geleefd door dit nieuws. Haar verjaardag haalde ze niet, kerst haalde ze niet, oud en nieuw haalde ze niet, maar alle dagen voor haar dood waren ultieme feestdagen. Nou was het een meisje dat snel tevreden was. Haar enige wens die laatste dagen was eigenlijk: nog 1 keer naar het ziekenhuis om afscheid te nemen en daarna nooit meer naar het ziekenhuis waar ze zoveel maanden van haar korte leventje had doorgebracht. Nog steeds zou ik willen dat ik haar tevredenheid, haar vermogen om te genieten van de meest simpele dingen en haar stralende glimlach had. De levenskracht van kinderen lijkt soms wel onuitputbaar en hun levenslust is puur genot. Of zoals 1 van de vaders van de slachtoffers van de schietpartij op een basisschool in Amerika over zijn dochtertje zei: She could light up the room for everyone.

Ik zal nooit het beeld vergeten van mijn kleine prinsesje levenloos in de armen van haar liefhebbende vader in de vroege morgen. En de momenten daarvoor, hoe het leven langzaam uitdoofde. De stilte en de leegte, maar ook overgave. Het was goed zo, we hadden haar leven gevierd zolang als dat nog kon. Gek eigenlijk hoe vaak je dit van mensen hoort, dat ze het leven vieren als ze slechte berichten krijgen. Nog gekker eigenlijk dat we daarna vaak opeens stoppen met het vieren van elke dag. Dat dagen weer voorbij gaan alsof het niets is. Dat dagen snel weken of maanden worden en dat we er niet meer bij stilstaan hoe waardevol een dag of zelfs een uur kan zijn. Totdat er in onze omgeving misschien weer ergens een slecht bericht komt. Dat iemand plotseling niet meer onder ons is of dat iemand niet meer lang te leven heeft. En even worden we dan weer bewust van de kostbaarheid van de dagen, maar hoe snel zullen we dit weer vergeten?

Als ik dan ook maar iets aan jullie kan meegeven aan het einde van deze blog dan is dat: Let\'s celebrate every day, be grateful for every moment and enjoy it to the max ;)

Lots of love from Edinburgh