Voor iedereen die dacht dat ik inmiddels ergens verdwenen was in het hoge noorden die kan ik bij deze gerust stellen (of misschien stel ik sommigen wel teleur).... Ik ben er nog, sterker nog, ik ga zo mijn koffers inpakken om weer richting Nederland te gaan voor meer dan een maand.

De afgelopen weken is er onwijs veel gebeurd. Bezoekers hebben elkaar afgewisseld en de flat is lekker drukbevolkt geweest. Zo ging ik met mijn neefje die zijn stage in Aberdeen doet gezellig naar een voetbalwedstrijdje van Hearts in het stadion. Hearts is bijna failliet en ze spelen al wekenlang waardeloos waardoor ze onderaan de lijst staan, maar deze wedstrijd sleepten ze met dank aan de support van een vol stadion een hele belangrijke overwinning binnen.

Een weekje later kwam er twee antropologenvriendinnetjes langs voor een lekker lang weekend. Hetzelfde weekend had mijn Spaanse flatmate zijn broer en een vriend over dus het was lekker druk in de flat... Met opeens 3 meiden ipv 1 meisje in de flat was het meteen een stuk rumoeriger. Lekker keihard lachen, elkaar belachelijk maken zonder dat de buitenlanders het snappen en urenlang bijpraten. Natuurlijk kwam ook het bekijken van de stad aan bod, zijn we naar Camera Obscura geweest en hebben we een filmdagje gehouden.... Aangezien de twee meiden zo lief waren om een vervroegd sinterklaascadeautje mee te nemen, ben ik weer voorzien van chocoladeletters, chocolade kruidnoten en plakken speculaas (tot groot genoegen van mijn flatmates :P). Wat vliegt de tijd dan als je het leuk met elkaar hebt! Na een weekend vol lol, goede gesprekken en heerlijk eten moest ik helaas weer afscheid nemen en was de tijd van studeren weer aangebroken. Inmiddels had ik geen colleges meer, maar de deadlines voor de essays naderden.

Mijn laatste bezoeker in 2012 kwam op sinterklaas aan en die is maandag weer vertrokken richting Nederland. Aangezien ik nog twee essaydeadlines had toen zij er was heb ik twee nachten slaap overgeslagen om mijn essays af te maken. Bij geslapen heb ik nog steeds niet, maar volgens mijn flatmate word ik nooit moe (hij wacht nog steeds op de dag dat hij mij slaperig ziet). Gelukkig had mijn vriendin net een zware week met weinig slaap en een deadline voor haar eindwerkstuk achter de rug dus we hebben vooral veel in de flat rondgehangen. En een nachtje doorpraten tot een uur of 4 kan is ook één en al gezelligheid.

Het hoogtepunt van afgelopen weekend was toch wel mijn spectaculaire val. Zaterdagavond was er een charity diner voor Syrië, georganiseerd door mijn flatmate en zijn vrienden. Samen met mijn vriendin en mijn Nieuw-Zeelandse huisgenoot ging ik die kant op. Mijn flatmate deed samen met een vriend van hem de speech (die ik nog zo vaak met hem had doorgelezen en geoefend voor de tijd). Tijdens de speech zag ik dat er een kindje vastzat tussen de deur naast me. Al een aantal keren eerder had ik kindjes geholpen om door de deur te komen en ook dit keer wilde ik dat dus doen. Maar wat doet kluns Mar-Lisa: plat op haar bek gaan! Terwijl ik richting de deur wilde lopen haakte ik met mijn voet in de stoel naast me waar mijn tas op stond en ging ik dus vol tegen de grond met stoel en al. Ik probeerde half kruipend de deur te bereiken, het kindje te redden en mezelf beschamend achter de deur te verstoppen. Het enige wat door mijn hoofd ging was dat iedereen zojuist had gezien dat ik vol tegen de vlakte ging en ik schaamde me dood. Het duurde enkele seconden voordat er 2 Syrische mannen toegesneld waren om te informeren of het wel goed met me ging en een andere man was inmiddels mijn tas weer aan het inpakken. Terwijl mijn Nieuw-Zeelandse huisgenootje me gerust probeerde te stellen dat ik een echte heldendaad had gedaan om het kindje te redden voelde ik me alleen maar een grote sukkel en daarnaast was ik duizelig van de val. Gelukkig was het eten heerlijk en gelukkig was mijn flatmate zo aardig om ons na de tijd met de auto terug te brengen aangezien hij zich zorgen maakte omdat ik zo duizelig was. Typisch gevalletje van dat heb ik weer dus!

De laatste dagen hier heb ik eindelijk kunnen genieten van 24/7 internet in huis. De laatste dingen voor mijn tweede semester zijn ook geregeld en mijn supervised reading course over Israël en voetbal is ook officieel goedgekeurd. Daar ben ik echt heel blij mee en mijn supervisor is ook echt een super aardige man die onwijs veel van voetbal weet en ook zo geweldig Schots praat :P Ik zou nog zoveel meer kunnen schrijven, maar de wekker gaat morgen weer vroeg en ik moet mijn koffer nog inpakken! Oké nog even dan....

Heel veel mensen hebben me gevraagd of ik ernaar uitkijk om naar huis te gaan. Als ik eerlijk ben: ik ben er al die tijd helemaal niet mee bezig geweest. Nog steeds voelt het onwijs gek om morgen naar Nederland te vliegen, en dan ook nog voor een hele maand! En op de vraag of ik de mensen mis kan ik ook wel eerlijk antwoord geven: nee want ik weet dat het goed met ze gaat en ik praat genoeg met ze. En ook al klinkt dat voor sommigen ongeloofwaardig of stom, er is niet iemand die ik echt heb gemist! Voornamelijk omdat ik weet dat ik ze toch wel weer zie en dan is het weer alsof ik nooit ben weggeweest, zoals het altijd gaat! Wie ik dan wel mis? Zij die er niet meer zijn, diegenen waar ik niet meer mee kan praten, waarvan ik diep in mijn hart weet dat het goed met ze gaat maar die me dat zelf niet meer kunnen bevestigen!

Ik ga dan wel naar huis, maar thuis kan voor mij nu overal zijn, als ik maar lieve en inspirerende mensen om me heen heb. Of ik nu in Baskenland zit, of in Schotland, of straks ergens in het Midden-Oosten....... Of gewoon op Urk natuurlijk. En ik denk dat het alleen maar rijkdom voor een mens is om meer dan 1 thuis te hebben. Zolang die reiskriebels nog in mij rond borrelen zal ik er niet mee stoppen. Ik heb me ooit een aantal dingen voorgenomen waaronder: de hele wereld bezichtigen, minimaal 3 van de wereldtalen (Engels, Spaans en Arabisch) goed spreken en daarnaast nog net zo slim worden als mijn vader. Zolang ik dat doel niet bereikt heb is er nog werk aan de winkel en zal ik niet stil blijven zitten :)

Het was een korte blog deze keer, misschien dat er nog wel updates komen als ik weer in NL ben...Dan zal ik maar even op z\'n Schots afsluiten deze keer.

Cheers!

Oh en voor een ieder die met mij wil rondhangen gedurende mijn maandje in Nederland: ik ben overal voor in so just let me know!