Ik mis je. Je eten, je mensen, je landschap, je geuren, je kleuren, je muziek, je voetbal. Aan de andere kant heb ik het gevoel dat je nog bij me bent en ik bij jou. Niet alleen het zilveren kettinkje met de zwarte Lauburu erin die ik van Mikel en Arantza heb gehad dat om mijn nek hangt is mijn verbintenis met Baskenland. Vooral in de eerste dagen na mijn thuiskomst had ik het gevoel dat mijn gedachten nog ergens in Baskenland zweefden (hoe gek dit ook mag klinken) en nog steeds is dat gevoel nog niet helemaal weg. Pas als je zelf een tijdje bent weggeweest naar een ander land begrijp je dat verlangen om terug te willen. Die verbondenheid, een stukje van je hart dat voor altijd ergens anders zal zijn.

Wat zou ik graag nog een rondje langs de rivier doen om vervolgens langs de stranden naar de haven en de pier te lopen. Onderweg genietend van muziek terwijl ik de mensen om me heen in me op neem. De ‘vissers' die hun hengeltjes hebben uitgegooid, de mensen die hun honden uitlaten, de hardlopers, snelwandelaars, fietsers, skeeleraars en hele families die gewoon hun dagelijkse rondje doen. De wind door mijn haren, de geur van het strand en het water en de mensen die me net iets langer dan normaal aankijken omdat ik ‘blond' ben. Na al die weken Baskenland ben ik het gewend, maar het valt nog steeds op.

Wat zou ik graag nog even dollen met Iker, het advocaatje dat niet op een advocaatje leek. Iker was diegene die me dwong om Spaans met hem te praten, ook al spreekt hij vloeiend Engels. Want ik, schijterd die ik ben, praatte lang niet met iedereen Spaans. Men kon verhalen tegen me ophangen en ik wist precies wat ze bedoelden, maar als degene in kwestie ook Engels sprak was mijn keuze snel gemaakt (dan praatte ik gewoon Engels :P). Mijn leraar Spaans heeft me dagenlang gesmeekt of ik Spaans met hem wilde praten en toen ik uiteindelijk tijdens de generale repetitie van ons toneelstuk aan één stuk door Spaans praatte kwam hij na de tijd me feliciteren en vertellen dat hij blij was met mijn Spaans!

Wat zou ik graag nog even met de jongens naar de pub gaan. Discussies voeren over voetbal, politiek en cultuur. Mijn Amerikaanse studiegenootjes klaagden wel eens over de starende Basken en het feit dat ze geen vrienden hadden die ‘locals' (Basken dus) zijn. Ik moest er vaak om lachen en heb ze aan het eind zelfs aangeboden om een keer met mij mee te gaan naar de barren. Basken zijn niet zoals de uitbundig feestende Andalusiërs (en daar willen ze voor geen goud mee vergeleken worden), maar Basken zijn meer gesloten en volgens sommige Baskische vrienden van mij zelfs ‘koude mensen'. De sleutels om de Basken te bereiken en ze zelfs tot vriend te maken zijn voetbal en nationalisme. Ze kunnen honderduit vertellen over hun club: Athletic en over het feit dat ze Bask zijn en geen Spanjaard. Dat het werkloosheidspercentage in Baskenland 10% is tegenover 30% bij die ‘luie' Spanjaarden in het zuiden. Of dat ze ooit hun eigen land zullen hebben met een nationaal voetbalelftal, heerlijk die trots en die mooie dromen!

Het leven is leuker als je van voetbal houdt, dat heb ik zeker ondervonden tijdens mijn verblijf in Baskenland. Ik zou graag nog eens in een bar vol Athletic fans een potje voetbal kijken. Aangezien ik natuurlijk ook ‘onderzoek' deed naar de clubcultuur. Ik vond het heerlijk om 10 minuten voor de wedstrijd de deur uit te gaan en rond te lopen om te kijken in welke bar ik Athletic ging kijken. De Athletic vlaggen wapperden buiten en overal was er wel voetbal te zien. Een glas kalimotxo was vaste prik voor mij en opgaan in een voetbalwedstrijd is voor mij iets heel normaals (tot grote verbazing van mijn medebargenoten). Vragen als: 'Kijk je voetbal?', 'Ben je voor Athletic?', 'Hou je van voetbal?', 'Waar kom je vandaan?' en 'Wat is je favoriete voetbalclub?' waren eigenlijk elk voetbalavondje vaste prik. En als je dan zegt dat je daar inderdaad bent om Athletic te kijken en je steun die avond uitgaat naar Athletic heb je er een vriend bij.

Ook El Clásico was een feestje. Nadat ik had geschaatst met een aantal Baskische meisjes in Bilbao Iceland en had ondervonden dat schaatsen toch echt niet is weggelegd voor iedereen (1 van de meisjes heeft een uur lang rondjes gelopen op haar schaatsen en toen ze wilde poseren voor een foto en haar voet optilde heeft ze het ijs van dichtbij kunnen zien) ging ik snel de dichtstbijzijnde bar in voor de wedstrijd der wedstrijden. Ik liep de hele dag al rond in mijn Barcelonashirt wat leuke gezichten opleverde en mensen die 'Barcelona' of mijn naam riepen aangezien die achterop mijn shirt staat. 2 van de meisje waren met me meegegaan en 1 van hen vertelde dat ze voor Real Madrid was in deze wedstrijd en het andere meisje zei dat ze niets om voetbal gaf, maar dat haar moeder voor Real Madrid was. Dan hebben we meteen de uitzonderingen gevonden! Terwijl verschillende vrienden me hun voorspellingen door smsten gierden de spanning door mijn lijf als er nog reclame op de tv is. Waar ik altijd vertrouwen in Barcelona heb, was er toch dat gevoel dat het die avond zomaar alle kanten op kan gaan. Dit gevoel werd al snel bevestigd toen niemand minder dan V.V. de bal inleverde bij de madrilenen die snel profiteerden waardoor het 1-0 was. Niemand in de bar juicht en iedereen staarde verbijsterd naar het scherm. Ik zie hoe Madrid nog een aantal kansen krijgt, maar naarmate de wedstrijd vordert neemt Barcelona steeds meer en meer de touwtjes in handen. Als het inmiddels rust is geworden heb ik er alle vertrouwen in. In de rust loop ik naar een andere bar en als ik nog geen voet over de drempel heb gezet wordt ik al ontvangen met een: 'Barça, Barça we support you today' en 'We are anti Madrid, we hate Madrid we support you'. De bar hangt vol met alles van Athletic, vaantjes van allerlei clubs, sjaaltjes van allerlei clubs, gesigneerde shirts en noem maar op. De tweede helft werd een waar feestje. Het was alsof ik met een bar vol Barcelona fans was. Gejuich, geklap, gejoel en keihard boooo als Madrid iets fout deed. Ik werd omhelst, moest high fives uitdelen en was opeens iedereens beste vriendin :P Iemand vertelde me zelfs dat hij liever zag dat Madrid degradeerde dan dat Athletic kampioen werd (allebei onmogelijk dit seizoen denk ik :P) en volgens hem is minimaal 99% van de Basken anti Madrid.

Hoe schreef ik dit een tijdje geleden en hoe kwam het opeens allemaal weer terug de afgelopen week. Op een leuke manier en op een minder leuke manier helaas.... Eerst de leuke manier natuurlijk!

Afgelopen week was het weer tijd voor Celtic-Barcelona dus ik ging weer richting de pub. Deze keer de pub die om de hoek bij onze flat is en waar de mensen een tikkeltje normaler zijn (maar nog wel van die echte Schotten en van die mannen die leven voor voetbal en zelfs nog clubs als Hearts aanmoedigen hoe waardeloos ze ook spelen). Mijn flatmate die me in de tweede helft kwam vergezellen (en overigens totaal geen voetbalfan is) snapt niet zo goed waarom ik niet naar een pub met jongere mensen ga, maar ik zit liever tussen de echte voetbalfans! In Baskenland had ik ook zo mijn vaste pub waar ik heen ging om voetbal te kijken. Deze keer was de Celtic-Barcelona voor mij helaas iets minder leuk. Al snel kwam Celtic op 1-0 en de hele pub was door het dolle heen. Ook hier gold: voetbalshirts verboden. Mijn klasgenootje legde me de volgende dag tijdens een lunch in de studentenbar uit dat de rivaliteit tussen Rangers en Celtic en andere clubs uit dezelfde steden zo onwijs groot was dat de meeste pubs het dragen van voetbalclubs verbieden. Ook zei hij dat The Grapes, waar ik met mijn va en moe was geweest, inderdaad een vreemde bar was maar daarentegen heel goedkoop. Hij gaat er vaak met vrienden heen in de rust van een wedstrijd om even een drankje te doen :P Ik denk dat een ieder van jullie weet dat de uitslag voor mij geen pretje was en helemaal niet nu ik in een pub vol Celtic aanhangers zat en mijn leraar de volgende dag ook nog eens uitsprak hoe blij hij was: First Obama won and then Celtic beats the big Barcelona, isn't that amazing? Maar het blijft mooi, een pub vol enthousiaste aanhangers of een stadion dat helemaal uit zijn dak gaat. Die oprechte vreugde bij Celtic verzachte de pijn toch wel een klein beetje, volgende wedstrijd gewoon weer knallen en winnen (en dat deden ze ook gelukkig afgelopen weekend :P).

De minder leuke manier kwam afgelopen weekend toen ik een telefoontje kreeg uit Spanje dat Iker was geschept door een auto en dit helaas niet overleefd heeft. Iker, mijn gekke advocaatje waar ik zo'n leuke tijd mee heb gehad tijdens mijn 4 maanden in Baskenland. Het hele weekend kon ik niet echt beseffen dat hij dood was. Ik had hem al een tijdje niet gezien en in mijn gedachten waren alleen de leuke dingen die we samen hadden gedaan. Samen in slaap vallen op het strand en wakker worden door de regen, een nieuw pak voor hem uitzoeken, naar het voetbalstadion, het oefenen van zijn huwelijksaanzoek, het ongeluk waarbij ik zijn arm heb gebroken door bovenop hem te vallen..... Het is zo onwerkelijk dat ik straks als ik naar Baskenland ga hem niet zal zien. Niet alleen dan niet, maar helemaal niet meer. Naast mijn kleine prinsesje nu ook geen Iker meer in Baskenland en dat blijft onwijs bizar en onwerkelijk. Ik denk dat het gevoel vanzelf wel komt, maar nu kan ik het gewoon nog niet geloven dat Iker er niet meer is en zijn familie, vrienden en verloofde achterlaat. In Edinburgh gaat het leven echter gewoon door.....

Inmiddels heb ik al een grote schoonmaak in de flat gehouden, ben ik met 2 flatmates naar James Bond geweest en hebben we samen een keer Green Thai Curry gegeten (met tofu en wat is dat smakeloos zeg :P) en hebben we ook pannenkoeken gebakken (helaas waren het er iets minder dan gehoopt dus ik heb ze gebakken en heb het opeten aan de jongens overgelaten). Als klap op de vuurpijl nog een lekkere chocoladecake die in de koelkast niet meer veilig is :P

Daarnaast heb ik vanmorgen nog net geen hernia gekregen omdat ik 190 pond in muntgeld wilde inwisselen bij de bank. Het geld is van mijn flatmate maar aangezien hij zelf overdag werkt had ik aangeboden om het wel even in te wisselen. Nou is het geld uiteindelijk binnen 5 minuten ingewisseld voor briefgeld bij de bank ik onze straat, maar dat was het niet het begin van dit avontuur. Dit weekend hadden we alle muntstukken uitgezocht en in zakjes verzameld en gesorteerd. Even naar de Royal Bank of Scotland en je krijgt zo briefgeld, aldus mijn flatmate. Nou de eerste RBS stuurde me door naar de grotere RBS verderop en na een half uur in de rij staan vroeg de meneer of ik een rekening had bij de RBS. Nee die heb ik niet, want ik heb een rekening bij de Bank of Scotland. Oh dan kunnen we je niet helpen sorry. Hoppa weer helemaal terug richting de flat (mijn idee was om na het inwisselen zo door te gaan naar de uni aangezien dit op de route van de eerste RBS lag), bankpas ophalen en het maar bij mijn bank proberen. Nou missie geslaagd, rug gebroken :(

Internetten doe ik nog steeds voornamelijk in de bibliotheek van de universiteit aangezien ze hier in the UK dingen totaal niet kunnen regelen. Je rijbewijs staat op je adres en elke keer dat je verhuist moet je dus een nieuwe aanvragen (hoe idioot is dat :S)... Eigenlijk staat alles op adres en moet je alles dus elke keer veranderen wat elke keer uuuuuren werk kost! En wat internet betreft, ze moeten eerst een telefoonlijn aansluiten en wanneer je het besteld kun je dus minimaal een maand gaan wachten. Nou heeft de slimme dame die onze bestelling heeft opgenomen een fout gemaakt met ons adres (ipv 3F1 heeft ze 3F2 bij osn flatnummer staan wat de deur tegenover ons in de flat is op de derde verdieping). Dankzij deze fout van madame moesten wij onze bestelling cancellen en een nieuwe plaatsen en dus waarschijnlijk weer een maand gaan wachten.... Tja story wordt vervolgd!

Nou ik bedenk me net dat ik na mijn ontbijt van een stukje chocoladecake de lunch heb overgeslagen dus ik denk dat het tijd is om richting huis te gaan en eens te bedenken wat ik vanavond ga koken.

En dan maar even op z'n Baskisch:

AGUR!