De eerste test om oorlogsjournalist te worden heb ik deze week wel doorstaan. Mijn flatmate liet me een filmpje zien uit zijn stad waarin minutenlang schreeuwende mensen voorbij vlogen met gewonde en dode mensen met zich meedragend. Bebloede lichamen, ingewanden uit lichamen hangend en vooral veel radeloos schreeuwende mensen die zichzelf in veiligheid probeerden te brengen. Enigszins onmogelijk aangezien de aanstichter van dit leed hoog in de lucht vloog en er dus geen uitweg was. De rest van de week heb ik nog meer beelden uit dezelfde stad voorbij zien komen en ergens diep in mij broeide alleen maar het verlangen om erheen te gaan en de rest van de wereld te vertellen hoe gigantisch het daar uit de hand loopt. Net zoals Tom Daans die besloot om oorlogsfotograaf te worden en naar Syrië af te reizen om daar een tijdje met de rebellen op te trekken en alles vast te leggen met zijn camera. Echt diep respect voor deze man die zonder ervaring zich hierin stortte. Zijn foto's zijn ook zeker indrukwekkend! (http://unaphotographer.tumblr.com/)

Het is onwijs bizar om het nieuws uit Syrië te volgen. De politieke wereldleiders roepen allemaal dat er echt iets moet veranderen, maar met al dat geschreeuw komt men geen stap verder. Na een hele zomer vol sport (Tour de France, WK en de Olympische Spelen) heeft Pauw en Witteman besloten om deze week mensen uit te nodigen om over Syrië te praten want daar gaat het toch echt goed mis. Save the Children bracht een ‘schokkend' rapport naar buiten (http://www.savethechildren.org.uk/sites/default/files/images/untold_atrocities.pdf), maar Nederland wordt overspoeld met nieuws over een stelletje idiote Hollanders die een onschuldig dorpje terroriseren. Alsof ze hun eigen revolutie willen creëren omdat we het zogenaamd zo slecht in Nederland hebben. Al dagenlang nieuws over dat de VVD en de PVDA echt niet samen kunnen werken (moddergooien van de SP etc.) en dat onze politiek zo diep triest is geworden. Erg zwart-wit is het misschien wel dat de grote winnaars van rechts en links komen, maar waarom zou dat betekenen dat Nederland verloren is?

Tijdens de revolutie in Egypte had ik nauw contact met mijn vrienden in Caïro. Midden in de nacht zaten we op skype. Ze hadden om beurten dienst om gewapend hun straat te beschermen tegen plunderaars en herrieschoppers. 1 van hen moest dit bijna met zijn leven bekopen, maar na 2 weken in coma te hebben gelegen en een geslaagde operatie is hij gelukkig weer helemaal de oude geworden. Het nieuwe van de Arabische lente is er misschien een beetje af (de revolutie in Syrië duurt immers al meer dan 18 maanden) en daarom zwakt het nieuws misschien een beetje af. En eerlijk is eerlijk toen de revolutie net begon hadden heel veel mensen in het land zelf er ook niets mee. De mensen in Aleppo waren ver verwijderd van de gevechten in de andere steden dus ze hadden geen idee van wat er gaande was. Maar het was de wanhopige uitroep van Syriërs op tv (Where is the rest of the world?) die fotograaf Tom Daans naar Syrië deed afreizen en het is wat hij daar heeft aangetroffen dat hem binnenkort nog een keert laat afreizen naar Aleppo.

En dan te bedenken dat Haren overspoeld was met journalisten. The place to be, want daar ging het gebeuren. Alsof er een Nederlandse revolutie zou plaatsvinden, opgestookt door de media zelf. Juist het contrast maakt het dat ik het nog steeds uiterst ziek vind wat er in Haren is gebeurd. Of het nieuws uit Frankrijk dat er een protest van moslims zou plaatsvinden waar de media zich massaal heen begaf. Welgeteld 1 man hield zijn protest, tegenover minimaal 40 journalisten. Waar gaat het heen tegenwoordig? Stelletje bikkels, ga eens naar Syrië! Het is niet alleen de machteloosheid van mijn flatmate waar hij niet altijd openlijk voor uit durft te komen of het gehuil van zijn moeder over de telefoon deze ochtend of het feit dat ik hem zojuist heb verteld dat de eeuwenoude souk in zijn stad grotendeels uitgebrand is. Het is juist de frustratie dat er zoveel mensen in Nederland zijn die denken dat ze het zo slecht hebben en alleen maar klagen over alles en nog wat. Zoveel mensen die niet half beseffen hoe goed hun leven is.

Misschien dat ik er maar een galspuwblog van maak (ach ik ben toch een Nederlander dus dan mag dat!) want wat ik deze week in de bus meemaakte was ook niet al te fris. Een wat oudere man besloot naast me te gaan zitten en nog voordat hij zich naast me had geparkeerd kwam er een walm van rooklucht mijn kant op. En dan niet gewoon een luchtje van een sigaretje ofzo, maar dit was echt niet te harden. De overige 30 minuten van mijn reis heb ik mezelf zoveel mogelijk tegen het raam aangedrukt en met mij mijn jas en tas om me te beschermen tegen de lucht. Ergens anders gaan zitten durfde ik niet omdat dat asociaal zou staan en daarom heb ik het maar 30 minuten moeten uitzingen op die manier. Ik heb nog nooit zo intens genoten van frisse lucht toen ik de bus uitkwam kan ik jullie wel vertellen. Maar ach I survived en we gaan vrolijk verder (geloof me elke dag is de helft van de bus gevuld met tokkies :P).

Of de fietsers die langs me zoeven als ik richting de supermarkt loop. Het paadje richting de supermarkt is niet heel erg breed (zeg maar gerust nogal smal!), maar er zijn nogal wat fietsers die zonder te bellen langs je heen zoeven. Naast het paadje loopt een kanaal en ik heb al meerdere malen de neiging gehad om één van de fietsers het kanaal in te duwen (degenen die niet bellen dan he). Het bellen is niet alleen voor mij, maar ook voor hen een goed idee aangezien ik deze week heel enthousiast liep te zwaaien met mijn ingeklapte paraplu toen ik richting de supermarkt liep. Het scheelde dan ook weinig of ik had een niet bellende fietsers keihard geramd. Dat wil ik natuurlijk niet op mijn geweten hebben dus cyclers just ring the bell and I give you space to pass me :)

Nu het goede nieuws maar even. Maandag gaan we het huurcontract tekenen en dan kunnen we dinsdag eindelijk in onze flat. En mun va en moe zijn dan waarschijnlijk de eersten die de flat in het echt kunnen bewonderen aangezien die in de herfstvakantie deze kant op komen!

Daarnaast is het vandaag de 50ste verjaardag van mijn moeder, een verjaardag die ik voor de tweede keer op rij mis aangezien ik in het buitenland zit. Gelukkig heeft mijn moeder geleerd hoe whatsapp werkt en word ik zo bij alles betrokken (foto's van een slapende vader, gekke viscollega's bij de opening van de nieuwe cel en de presentjes die ze heeft gekregen hebben al hun weg via whatsapp gevonden richting Edinburgh!). Het mooie aan mijn moeder is toch wel dat ze altijd intens kan genieten van de meest kleine dingen (die veel mensen al niet meer waarderen). Hoe vaak wij ook zeggen dat mijn moeder zich aanstelt als ze weer onwijs enthousiast is over simpele dingen als een wijntje drinken, eigenlijk is het iets dat ik graag wat meer van haar geërfd zou willen hebben. Lieve moe, dat er vele jaren vol geluk, blijdschap en intens genot mogen volgen. Hopelijk kun je snel weer beginnen met je werk, waar je al je ziel en zaligheid graag in stopt en ik zie je snel in Edinburgh. I'm very very proud of you and I wish you the best birthdayweekend ever :D Zorionak Zuri!!!

Updates over de flat volgen na dinsdag en vanaf dan is iedereen nog steeds van harte welkom om over te vliegen en een tijdje in onze riante flat te verblijven ;)

Lots of love from Edinburgh!