Time flies and we fly with it because we can\'t fly back....

Het is woensdagochtend 10 april half elf als mijn telefoon trilt. Ik lag in bed een studieboek door te nemen, iets noodzakelijks zo met de naderende deadlines in het vooruitzicht. Aan de +34 zag ik dat het een Spaans nummer was en ik pakte enigszins verrast in het Spaans op. De vrouw aan de andere kant van de lijn begon te praten en na het ‘Hallo je spreekt met Maite de moeder van Isidor\' ging alles als een waas langs me heen. De vrees die ik al enkele dagen had was werkelijkheid geworden: mijn vriend in Baskenland, de vader van mijn kleine prinsesje was die morgen overleden. Daar zat ik dan in mijn met studieboeken bezaaide bed in Schotland, het was alsof de hele wereld stil stond!

Titi, zoals ik Isidor altijd noemde, was een rasechte Bask met als moedertaal Baskisch, tweede taal Engels en als derde taal Spaans (zoals hij dat zelf altijd zei). Ik ontmoette hem tijdens mijn surfvakantie in Zarautz in 2008. Tijdens de avond uitgaan in San Sebastian (voor de Basken ook wel Donostia) waren we in een bar met de hele groep. Een van de meisjes waar ik mee was begon te dansen met de jongens en 1 van de jongens zat een beetje met zijn T-shirt te wapperen tijdens het dansen. Ik vroeg hem of hij het warm had en hij zei ja, waarop ik zei dat hij dan maar buiten moest gaan dansen. Hij vroeg of ik dan meeging en hij nam me mee naar buiten. Gedanst hebben we die avond overigens niet, maar hij heeft me het strand laten zien en we hebben urenlang gepraat over van alles en nog wat. Bizar hoe je soms met iemand meteen een klik kunt hebben en onwijs close kunt worden in korte tijd! Dansen kon hij overigens als de beste en later heeft hij het me ooit nog wel geprobeerd te leren maar tegenover zijn soepelheid voel ik me nog steeds een grote kluns. We wisselden die eerste avond telefoonnummers en email adressen uit en het contact is nooit meer weggegaan.

Toen ik eind 2011 richting Bilbao afreisde om daar een aantal maanden Spaanse taal en cultuur en Baskische cultuur te studeren begon de meest intensieve periode die ik samen met Titi heb meegemaakt. Het afscheid en het verlies van zijn dierbare dochtertje, die ik toch wel zie als mijn kleine prinsesje, sloeg een groot gat. De twee eenheid die deze twee samen vormden was opeens gereduceerd tot een alleenstaande vader zonder kind. Met zeeën van tijd, maar hoe ga je al die leegte opvullen? Met vallen en opstaan pakte hij de draad weer op, maar 2 weken voor zijn overlijden belandde hij in het ziekenhuis en toen ging het snel. Titi was een woordenkunstenaar en een rasoptimist, al kende hij ook zijn moeilijke tijden. Ik herinner me nog hoe hij me eens sms\'te of ik die dag niet voor 2 kon genieten omdat het hem even niet lukte. Een bijzonder mens die me altijd kon raken en die me altijd begreep. In de week voor zijn overlijden ontving ik via de mail een lange brief waarin hij me bedankte voor alle steun. Zijn woorden ontroerden me en ik wist dat hij voelde dat een afscheid snel zou komen. Toch kwam het afscheid aan als een mokerslag en alhoewel ik het liever niet had gedaan heb ik mijn supervisor gemaild of ik mijn deadlines kon uitstellen tot na het weekend. Met alle begrip mailde mijn supervisor me dat ik mijn deadlines een week kon uitstellen naar de volgende vrijdag. Dat was een hele opluchting want die dag is er geen fatsoenlijk woord voor mijn papers op papier beland.

Uiteindelijk heb ik vorige week woensdag mijn laatste paper ingeleverd en heb ik die donderdag het voorstel voor mijn scriptie gepresenteerd. Bizar hoe snel de tijd voorbij is gevlogen! Voor Political Islam in the Middle East heb ik geschreven over de Syrische moslimbroederschap en hoe zij zich heeft ontwikkeld door de jaren heen. Hun grootste probleem: de grote massa achter zich te scharen lukt hen maar niet. Ze zijn het onderling nooit met elkaar eens en kunnen dus geen saamhorigheid creëren. Nou heb ik als ik naar politiek in het Midden Oosten kijk deze dagen wel vaker het idee dat de concepten als debat en discussie niet zo geïntegreerd zijn als in de Westerse wereld. Oppositie wordt gewoon verboden en desnoods vermoord (dan ben je er immers meteen vanaf!). Geen verrassing dus dat in de aanloop naar verkiezingen in Irak en Pakistan meerdere mensen die iets met politiek te maken hebben vermoord zijn. Achter de schermen van de revolutie in Syrië probeert de Syrische moslimbroederschap beetje bij beetje politiek terrein te winnen (ze zijn al in de meerderheid in de door de internationale wereld geaccepteerde oppositie), tot grote tegenzin van rebellen en Syriërs in Syrië. De moslimbroederschap is namelijk al jaren niet meer in Syrië, maar in Europa, Amerika en buurlanden van Syrië gevestigd.

Voor mijn hoofdvak waarin we een vergelijking op het gebied van nationalisme moesten maken koos ik voor een vergelijking tussen Baskisch nationalisme en Athletic de Bilbao tegenover Catalaans nationalisme en FC Barcelona. Waar het Baskisch nationalisme op kwam als een bescherming van de Baskische traditionele samenleving tegen invloeden van buitenaf tijdens de industrialisatie, gebruikten de Catalanen diezelfde industrialisatie en de immigratie juist als promotie. Niet gek dus dat Athletic de Bilbao een alleen Basken beleid heeft en FC Barcelona een global brand is. Bijkomend feit is dat de Basken net voor de industrialisatie afscheid hadden moeten nemen van hun traditionele wetten (fueros) en dus hun ‘onafhankelijkheid\', terwijl dit voor de Catalanen al jaren eerder gebeurd was. Dit nog niet helemaal verwerkt te hebben kwam er voor de Basken dus meteen een industrialisatie met massa immigratie bij, wat er voor zorgde dat ze een exclusief en etnisch nationalisme ontwikkelden ter bescherming van hun traditionele identiteit. Mijn laatste paper ging over voetbal en nationalisme in Israël, waar ik al eerder over schreef. Alhoewel het met een hoop moeite is gegaan, aangezien het schrijven echt niet wilde, heb ik alle papers toch op tijd ingeleverd. Het voelde als een hele opluchting kan ik wel zeggen! Ik heb zoveel boeken uit de bibliotheek gehaald dat ik elke keer weer bang was dat er een alarm af zou gaan als ik nieuwe boeken leende dus na mijn papers heb ik maar meteen een aantal boeken terug gebracht :P

Nu alleen nog maar een scriptie te gaan dus. Het voelt onwijs gek dat het er dan alweer op zit. Ik kan me nog wel herinneren hoe ik in september hierheen kwam en alles begon en nu heb ik al twee semesters afgesloten. Een scriptie maken is op zich een heel leuk project, vooral omdat ik zelf zo slim ben geweest om een onderzoeksgedeelte in te plannen en 24 dagen naar Spaans en Frans Baskenland af te reizen in juni. Het zal wel dubbel zijn om naar Baskenland te gaan zonder twee van mijn beste vrienden daar te ontmoeten, maar ergens daar ligt toch een stukje van mijn hart en ik kijk dan ook erg uit naar 2 juni wanneer ik van Amsterdam naar Bilbao vlieg. 26 juni vlieg in dan vanuit Biarritz (Frans-Baskenland) weer terug naar Rotterdam. Van 23 mei-2 juni ben ik dan eventjes in Nederland (en hoop ik al mijn vrienden en familie weer even te zien) en in juli hoop ik weer naar Edinburgh te vliegen om mijn scriptie af te ronden. Het onderwerp dat ik voor mijn scriptie heb gekozen is gefocust op de politiek in Baskenland, namelijk de linkse nationalistische partijen die voorheen dikwijls het politieke podium van de ETA waren. In een volgende blog zal ik er wel iets meer over uitleggen aangezien ik momenteel druk bezig ben met het analyseren van verkiezingen etc.

Het leventje hier gaat gewoon rustig verder en het is inmiddels ook af en toe stralend mooi weer. Ik ben zelfs al meerdere keren naar het strand geweest en zo af en toe speel ik tennis met mijn huisgenootjes op de tennisbanen in het park. Het is fijn dat mensen het mooie weer deze dagen meer waarderen en er ook echt van genieten aangezien het misschien wel een mindere zomer kan worden. Zomershoppen, terrasje pakken, picknicken het is allemaal al gedaan deze weken! En het blijft natuurlijk culinair genieten... kaasfondue, baklava, bananen chocolade brood, laat mij maar lekker koken en iets nieuws uitproberen! De discussies met mijn Schotse klasgenootjes over politiek en het aankomende referendum over de onafhankelijkheid (18 september 2014) en hoe zij hierin staan zijn ook elke keer weer boeiend. Vooral omdat zij voorstanders zijn van een (radicaal) sociaal onafhankelijk Schotland en actief hiermee bezig zijn. Niet iedereen is het daar mee eens er is ook een grote Nee campagne tegenover de Ja campagne.

'Isn\'t it weird that we say: Grab a seat'. Ik zat in de wachtkamer bij de opticien te wachten op mijn huisgenootje die een oogtest deed toen de oudere vrouw op het bankje naast me tegen me begon te praten. Het was zo\'n vrouw die je vroeger op de middelbare school in je Engelse boeken tegenkwam. Ze hield van degelijk en grammaticaal correcte taal in plaats van de woordverbasteringen die hier veel voorkomen en ze had geen sterk Schots accent. Woorden worden haast ingeslikt soms en dat vond deze dame maar niets. Ze wees me op het feit dat ik een blauw met wit geblokte blouse droeg en dat dit vast was omdat Schotland die dag een rugby wedstrijd speelde en de kleuren van Schotland blauw en wit zijn. Naar eigen zeggen was de mevrouw ‘born and bread\' in Edinburgh. Een echte local dus... Als antropoloog is dat natuurlijk altijd de ideale gesprekspartner dus ik babbelde vrolijk verder met de vrouw en de vrouw was duidelijk blij met het gezelschap. Of ze van rugby hield? Ja natuurlijk rugby was de trots van Schotland. Maar dit weekend spelen Hearts en Hibs ook tegen elkaar wist je dat? vervolgde ze. Hearts en Hibernian zijn de twee voetbalteams uit Edinburgh die in de hoogste Schotse divisie spelen en de derby was inderdaad dat weekend. Ik vertelde haar dat wij in Nederland geen rugbycultuur kennen maar dat we een ‘soccer nation\' zijn. 'Oh no darling soccer is American you play football no soccer'. Oeps, ik had het kunnen weten natuurlijk na haar betoog over het belang van correct taalgebruik.

Op de vraag of ze kleinkinderen had antwoordde ze: ‘unfortunately yes\' om vervolgens toch vol trots over ze te vertellen. 3 jongens en 1 meisje en allemaal hadden ze het ver geschopt. Leraar, accountant, wetenschapper, dierenarts en dokter. En 1 van die kleinkinderen ging ze over een paar weken bezoeken in Australië. Ik hou daar wel van, oudere mensen die nog zo actief zijn (vooral omdat deze vrouw nog omhoog geholpen moest worden van het bankje en ze met haar stok probeerde zo goed mogelijk te lopen). In Nederland was ze ook wel geweest natuurlijk en ze had familie daar die dit en dat deed. Ik kreeg hele verhalen over families en bekenden over de hele wereld. Ook vroeg ze nog even of het veilig was in Dubai want daar maakte ze een tussenlanding voor haar reis naar Australië. Toen de vrouw me vroeg wat ik studeerde was haar eerste reactie: 'Nationalism? Oh dear no! Patriotism is fine, but nationalism no!' Het is een reactie die ik wel vaak hoor als het over nationalisme gaat. Over het algemeen zien mensen het als een slecht iets en vaak associëren ze het meteen met racisme. Deze mevrouw begon over Nazi Duitsland en ja wat kun je daar nou tegenin brengen, daar was natuurlijk ook niets positiefs aan! Patriottisme wordt dan vaak gezien als een accepteerbare versie van nationalisme of nationalisme light ofzo, waar ik het niet echt mee eens ben. Mensen bedenken zich niet dat er verschillende vormen van nationalisme zijn en dat dit lang niet altijd met racisme in de negatieve zin te maken hoeft te hebben. Toen de vrouw eindelijk opgehaald werd voor haar oogtest vertelde ze de vrouwndie haar ophaalde dat ze zich goed had vermaakt tijdens het wachten met ‘talking to this lovely young lady\'. Ik wenste haar een fijne reis naar Australië toe en toen ze uit het zicht verdwenen was kwam mijn huisgenootje terug van zijn oogtest. Perfecte timing dus, altijd leuk dit soort conversaties met onbekende mensen.

Ik heb de afgelopen maanden mijn passie van vroeger weer hervonden in Edinburgh. Waar ik vroeger verjaardagsfeestjes van vriendinnetjes voor oversloeg en verjaardagsvisite voor achterliet in huis. Niets, maar dan ook echt niets, ging voor het zwemmen. Dat heb ik dus nu weer ingevoerd. Ik heb een sportabonnement genomen voor dit semester en minimaal 3-4 keer per week ga ik richting het zwembad om 60-75 minuten te zwemmen. Het is heerlijk om weer actief aan het zwemmen te zijn in het zwembad van de universiteit. In het zwembad kom ik vaak dezelfde mensen tegen. Als we het over zwemkleding hebben vallen de Aziatische dames het meest op. De meesten dragen fleurige bikini\'s met streepjes, balletjes en regenbogen of bloemen inclusief bijpassende rokjes. Om het af te maken dragen de dames een badmuts, maar ik vraag me vaak af waarom ze die dragen. Als ze hem dragen om hun haar te beschermen tegen het chloor dan vraag ik me af waarom de helft van hun haar er gewoon uit hangt, als ze hem dragen om sneller te zwemmen dan komt dat zelfde haarprobleem weer naar boven en als ze hem dragen om hun outfit af te maken dan vraag ik me af waarom ze hem zo hoog dragen dat de helft boven hun hoofd uitsteekt alsof het een smurfenmuts is. Andere zwemgasten zijn bijvoorbeeld de mannen met buikjes of de mannen op leeftijd. Waar de mannen vaak alleen buikjes hebben, hebben vrouwen de 4 b\'s (buik, billen, borsten en benen). Dan zijn er nog de therapeutische zwemmers die al fietsbewegingen makend baantjes trekken en de onderzoekers die zichzelf aan allerlei apparaten het water in laten hijsen om nieuwe technieken te ontwikkelen. Er is een man waarvan 1 been half geamputeerd is, een Chinees meisje dat zo hard op het water slaat als ze zwemt dat ik me afvraag wat het water haar heeft misdaan en ‘the King of the pool\' wie sinds kort omgedoopt is tot ‘the Queen of the pool\' nadat ik hij tegen me begon te praten (ik heb nog nooit een man zo vrouwelijk horen praten). Elke keer als hij zwemt heeft hij een andere zwembroek aan en voordat hij het water betreedt paradeert hij eerst even langs alle banen. Tijdens het zwemmen kijkt hij zo parmantig om zich heen alsof hij iedereen in de gaten houdt en hij maakt zich voornamelijk druk om het feit of zijn haar nog wel goed zit. Net als veel andere zwemmers staat hij meer stil aan het eind van de baan dan dat hij zwemt en houdt hij het na maximaal 30 minuten voor gezien zoals het merendeel van de badgasten.

Mijn grootste passie blijft natuurlijk voetbal, maar als liefhebber van Barcelona was het de afgelopen maanden niet altijd genieten. FC Barcelona veranderde vaak in FC Billenknijpen, met name in de Champions League. Het begon natuurlijk met het verlies in San Siro tegen Ac Milan, een wedstrijd waarna iedereen het vertrouwen in Barcelona meteen had opgezegd en de volgende ronde in de CL voor veel mensen onmogelijk leek. Als echte Barçafan hoopte ik natuurlijk dat Barcelona de 2-0 goed zou maken in eigen huis en die hoop sprak ik dan ook elke keer uit. De rest van de wereld leek er helaas minder vertrouwen in te hebben. Messi was niet fit, trainer Villanova die voor de behandeling van kanker in Amerika was werd gemist, de defensie was zo lek als een mandje en ga zo maar door. Maar nee, mijn Barçahartje wilde niet geloven dat het al gespeeld was en bleef daarom vurig hopen op een comeback van de blaugranas. Naarmate de wedstrijd dichterbij kwam begon de spanning op te lopen. Mijn huisgenootje, die geen voetbalfan is, had de hoop in Barcelona opgegeven na de mindere wedstrijden tegen Real Madrid dus ik stond er alleen voor aangezien mijn Spaanse huisgenootje die ook Barçafan is naar de studenten sportbar was om de wedstrijd daar te kijken en mijn andere huisgenootje in Noorwegen zat.

Mijn sopcast waarmee ik meestal voetbalwedstrijden live stream geeft de laatste tijd de voorkeur aan Russische zenders dus ik word meestal getrakteerd op Russisch commentaar, maar zo erg vind ik dat niet, ik ben allang blij met beeld van goede kwaliteit en wie weet spreek ik over een tijdje zelfs wat Russisch :P Woorden als contre attaki, pjienalti, concentratsië, automatiesme, foetbaliest, Barcelonië, problema en spassiba zijn inmiddels al toegevoegd aan mijn voetbalwoordenboek! Gelukkig liet het programma me deze keer niet in de steek en kon ik genieten van het Barcelona spektakel vanaf de eerste minuut, maar ondanks het overwicht van de Catalanen bleef het tot aan de 4-0 billenknijpen. Barcelona miste onwijs veel kansen en ik hoorde mijn vader in gedachten elke keer weer zeggen: ‘Als ze zelf niet scoren dan scoort de tegenpartij\'. Dus ik zat vol spanning tot aan de laatste minuut Na het fluitsignaal was er eindelijk de ontlading en ik rende naar de slaapkamer van mijn huisgenootje die half verdwaasd reageerde (ja die lag dus al te slapen, oeps!). Tegenstander PSG volgde en weer was het billenknijpen en verzuimde Barcelona te scoren. En toen kwam Bayern en veranderde FC Barcelona van FC Billenknijpen in FC Bangeriken en was het sprookje over en uit.... Jammer maar helaas, we krijgen een Duitse finale! Dit weekend kan Barcelona kampioen worden en na het kampioenschap van Ajax en de handhaving van PEC Zwollen in de eredivisie zou dat een leuke afsluiter zijn van dit voetbalseizoen.

Afgelopen maand moest ik naar het Nederlandse consulaat om een nieuw paspoort aan te vragen. Die week ervoor had ik al pasfoto\'s gemaakt bij een fotograaf die verbonden was aan het consulaat, want de Nederlandse eisen verschillen van de UK eisen en de EU eisen. Nederlandse eigenwijsheid denk ik zo :P Het grappige van het Nederlandse consulaat in Edinburgh is dat het in een kelder is. Via een trap daal je af naar onder het straat niveau en kom je bij een deur die toegang verschaft tot een gangetje. Het nadeel van dit onder straatniveau gelegen zijn werd me meteen duidelijk toen ik de deur opende. Op een A4-tje op de deur die toegang verschafte tot het werkelijke consulaat excuseerde men zich voor het feit dat wegens wateroverlast en overstromingen overal lakens op de grond lagen. Hoe Nederlands wil je een consulaat hebben? 100 euro lichter verliet in de kelder weer naar de zonnige buitenwereld waar de wind me nog net niet terug blies. Inmiddels heb ik mijn paspoort over de post ontvangen en stiekem vind ik het toch best leuk dat er bij instantie nu staat Ambassadeur te Londen in plaats van Burgemeester te Urk :P

Nederlander zijn is over het algemeen best makkelijk, mensen weten niet veel van Nederland en we blijven meestal gewoon buiten het internationale nieuws dus dat scheelt. Het feit dat de Tweede Kamer tijd verspilt aan een Marokannendebat gaat langs de rest van de wereld heen. Gelukkig maar, want hoe kan ik dat op een normale manier verantwoorden? Toch probeer ik mijn huisgenootjes en vrienden in het buitenland vaak dingen uit te leggen over Nederland. Maar hoe leg je sommige dingen uit? De Partij Voor de ‘Vrijheid\' van Geert Wilders, de Partij Voor De Dieren die zich zorgen maakt om vogels in een debat over Afghanistan (naar mijn weten kunnen vogels nog steeds heel makkelijk wegvliegen, terwijl duizenden mensen daar dit niet zo makkelijk kunnen doen), de pedofielen groepering Martijn die gewoon legaal is, het asielzoekersbeleid. Vooral voor vrienden uit landen waar de mensen zouden willen dat ze zich zorgen konden maken om een koningslied in plaats van de agressie, strijd en armoede zijn deze dingen nauwelijks te begrijpen. Sociale zekerheid, nog zoiets. Onlangs is bekend geworden dat er voor 95 miljoen onterecht wordt uitgekeerd! Huurtoeslag, zorgtoeslag, Pgb, studiefinanciering, het lage collegegeld voor universiteiten... Nederland is echt een heel rijk land zeggen ze dan. En ja we hoeven maar een beetje meer naar het zuiden (Spanje en Italië bijv.) te gaan en de mensen springen uit de ramen omdat ze bij het verliezen van hun baan geen toekomst meer hebben. Maar liefst 6 miljoen Spanjaarden zijn werkloos! Toen ik deze week toevallig opwww.globalrichtlist.comkwam rekende ik even snel uit dat ik met mijn studentenloontje dat ik in de zomermaanden had verdiend tot 15% van de rijkste mensen van de wereld behoorde. En ja ook ik zeg vaak zat dat ik amper geld heb/verdien: Shame on me!

Voor nu zal ik stoppen met schrijven, het is inmiddels namelijk een compleet paper geworden. Mijn excuses hiervoor, maar ik moet me misschien ook excuseren voor het feit dat ik zo lang niets van me heb laten horen via deze weg. Delen van deze blog stonden al langer op papier maar zoals ik al eerder aangaf; het schrijven was de afgelopen maanden een hele worsteling voor me helaas! Ik hoop dat het een ieder van jullie goed vergaat en dat iedereen het beste uit het leven haalt en geniet van de mooie dagen ... want time flies and we fly with it because we can\'t fly back! En zoals de muurtekst die we mijn moeder voor Moederdag gegeven hebben luidt: ‘Enjoy the little things, for one day you may look back and realize they were the big things\'.

Cheers from Edinburgh :)

Let\'s celebrate every day :)

Ja ik leef nog en ik beloof dat ik wat vaker zal bloggen, anders ben ik de helft van wat ik jullie wil vertellen ook allang weer vergeten! Ik ben inmiddels alweer meer dan een maand terug in Edinburgh. Alles went snel, ondanks mijn ietwat valse start. Ik vertrok 16 januari helaas ziek naar Edinburgh. Met twee jassen en snowboots zeulde ik op schiphol, ik weet bijna zeker dat mensen me zouden geloven als in zou zeggen dat ik naar Antarctica ging. Dankbaar was ik dan ook voor het feit dat mijn huisgenootje me met de auto kwam ophalen. Hij nam meteen de kar met mijn koffers over toen hij me aan zag komen sjokken en hij stond er zelfs op dat ik er zelf maar bij moest gaan zitten (en nee dat heb ik niet gedaan, nog net niet). Toen we bij onze flat aangekomen waren mocht ik beslist geen koffers tillen en mijn 2 koffers werden 1 voor 1 naar boven getild. Met zoveel goede zorgen was ik gelukkig weer snel de energieke stuiterbal zoals voorheen. De volgende dag stond er al meteen een collegedag van 10-4 op het programma dus ik moest wel even doorbijten, maar gelukkig had ik daarna lekker weekend!

Mijn koffer was voornamelijk gevuld met eten. Drop, speculaas en hagelslag doen het goed hier in de flat. Zelfs de pannenkoeken afgelopen weekend werden gevuld met hagelslag met slagroom en een broodje pindakaas met hagelslag is ook goedgekeurd. Oh en ik heb een voorraad chocoladepepernoten waar de sinterklaas jaloers op zou zijn! Met dank aan familieleden die dat voor me opgespaard hadden :P De woorden dropje en hagelslag zijn inmiddels zelfs al geïntegreerd in het Engels... En dat klinkt natuurlijk onwijs leuk :)

Terugkijkend op mijn maandje Nederland kan ik wel zeggen dat het een mooie tijd was. Verjaardagen hier en daar, kerst, oud en nieuw en proberen iedereen in Nederland te ontmoeten. Ohja en natuurlijk ook even wat centjes bijverdienen in de vis. Dan gaat een maand wel snel hoor. Vanaf het moment dat ik thuis was, was het ook weer thuis en andersom is dat hier precies zo gegaan. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik in dat geval een bevoorrecht persoon ben dat ik dit zo kan ervaren, wetende dat er mensen zijn die niet eens 1 thuis meer hebben. Wat een voorrecht om zoveel lieve familie en vrienden om je heen te hebben op verschillende plaatsen in de wereld die je het thuisgevoel geven vanaf het moment dat je arriveert.

Even naar het studiegedeelte, want daarvoor ben ik tenslotte naar Edinburgh geëmigreerd (wat nog voor heel wat problemen met studiefinanciering en zorgtoeslag zorgde, maar dat even terzijde!). Momenteel volg ik vier vakken waarvan ik één vak audit (als gast het vak volg en dus geen cijfer ervoor krijg en ook geen opdrachten hoef te maken). Meer dan 3 vakken voor een cijfer en studiepunten volgen is namelijk ten strengste afgeraden hier en ze geven je daar dan liever ook geen toestemming voor. Het vak dat ik audit is International Security. Eén van de professoren van dit vak is Frans, en die heeft dus ook een geweldig accent als hij Engels praat. Mijn hoofdvak van Nationalism Studies is Comparitive perspectives in Nationalism studies. Mijn bijvakken zijn Political Islam in the Middle East en Supervised readings in Nationalism studies. Momenteel ben ik bezig met een literatuur bespreking over Hezbollah en mijn paper over voetbal en nationalisme in Israël.

Mijn paper over voetbal in Israël komt best op een goed moment eigenlijk. Pas geleden heeft Beitar Jerusalem besloten om 2 spelers te contracteren die moslim zijn, iets wat voor de harde kern ‘La Familia\' geldt als een doodzonde. Onder politiebegeleiding moeten de spelers naar trainingen en wedstrijden gebracht worden en ze worden dikwijls bespuugd en uitgejouwd. In Israël zijn politiek en voetbal nauw verbonden. Beitar Jerusalem is de club van de rechtse partij Likud, de partij van Netanyahu (niet erg verwonderlijk dus die ‘Arabierenhaat\'). Een lid van La Familia verklaarde tegenover de krant: 'I\'m a racist. I hate Arabs ... If they bring in Muslims, the fans will burn down the club. That can\'t happen. Arabs and Beitar Jerusalem don\'t mix.'. Niet verwonderlijk dus dat de kantoren van de voetbalclub een aantal dagen geleden beschadigd zijn door brand. Waar in Nederland ‘Er staat een schaap op het veld\' gezongen werd in de Kuip (werkelijk waar schaamteloos!), klinkt in het stadion van Beitar Jerusalem dikwijls ‘Death to the Arabs\' en hangt de vlag van de wegens racisme verbannen ultra-rechtse Kach partij te wapperen in het stadion. Een moedige zet dus van de eigenaar van Beitar om de twee spelers te contracteren kun je wel zeggen en er zijn ook genoeg Beitar supporters die hier helemaal achter staan. Of het racisme dan eindelijk verbannen wordt van de voetbalvelden is de vraag. Recentelijk werd Daniel Alves van FC Barcelona nog getrakteerd op oerwoudgeluiden kort nadat ook Jozy Altidore het voor zijn kiezen had gekregen in Nederland. Naar mijn mening nog steeds het laagste wat een mens kan doen.

Aangezien al mijn colleges op donderdag zijn heb ik naast het studeren + nieuws en achtergronden volgen tijd om de berg te beklimmen niet ver van onze flat. De afgelopen dagen was dat elke keer weer genieten met een heerlijk zonnetje. Ook probeer ik plannen te maken voor wat ik na mijn master wil doen. Eigenlijk wil ik heel veel, te veel zoals gewoonlijk. Als ik mijn hart volg dan wordt de volgende bestemming zeer waarschijnlijk het Midden Oosten. Maar toen ik een leuke master had gevonden in Cairo (over terrorisme) en ik een vriend van me daar liet navragen op de universiteit hoe en wat, bleek dat de persoon die het hoofd van de master zou zijn plotseling overleden was en dat ze nog geen alternatief voor het programma hadden (het was namelijk nieuw). Er zijn nog steeds wel andere opties qua studie in Cairo dus het idee blijft leven, voornamelijk omdat ik graag mijn Arabisch wil ontwikkelen door het in het dagelijks leven te gebruiken. Ook heb ik niet het gevoel dat ik al uitgestudeerd ben aangezien ik (nog maar) 21 ben. Daarnaast zou ik ook graag naar de Palestijnse gebieden in Israël willen. Ach 2014 is nog ver weg en wie weet waar het avontuur me heen brengt :)

Doordat al mijn colleges op 1 dag zijn ben ik nog wel eens tot laat wakker en skype ik nog wel eens midden in de nacht met vrienden in het buitenland. Heel gezellig natuurlijk en meestal komen dan de meest bijzondere dingen aan bod. Zo kun je bijvoorbeeld live zien hoeveel mensen er op de wereld zijn en hoe dit per seconde veranderthttp://www.worldometers.info/world-population/Dan kun je ook meteen zien hoeveel mensen er op aarde waren ten tijde van jouw geboorte:http://www.bbc.co.uk/news/world-15391515Of hoe de wereld eruit zou zien als er honderd mensen woonden:http://worldbank.tumblr.com/post/42933882074/what-would-happen-if-the-world-only-had-100-people#.USIyQH1z8SU.twitteren hoe zou Nederland eruit zien met 100 inwoners:http://www.deondernemer.nl/binnenland/331469/Als-Nederland-een-dorp-was.htmlOf horen hoe nou een koe klinkt in het Arabisch.... Toen ik het mijn Syrische huisgenootje vroeg vond hij dat maar een gekke vraag. Net zoals in het Nederlands zei hij. Natuurlijk niet zei ik, in elk land hebben ze toch andere geluiden voor dieren. En ja hoor een paar uurtjes later ging ik toch maar even het internet op en hoppahttp://www.esl.co.uk/en/e/animals-sounds-in-different-languages.htmOpmerkelijk vind ik toch wel het Japanse varken. Hebben ze daar spacevarkens ofzo? Of luister hier hoe kinderen met verschillende achtergronden dieren nadoen:http://www.quack-project.com/table.cgiEn natuurlijk ben ik ook bezig met nuttige dingen, namelijk het documenteren van oorlogen, terrorisme/terroristische groeperingen en ga zo maar door. We denken zoveel te weten, maar we weten slechts zo weinig..... Gelukkig hebben we de mogelijkheid om te onderzoeken en hebben we toegang tot onwijs veel kennis, online en offline!

In het buitenland zijn betekent natuurlijk niet dat je nieuws uit Nederland mist, want ook ik zat op de historische dag dat Koningin Beatrix haar aftreden aankondigde live voor RTL. Gelukkig ben ik daarna niet net als jullie doodgegooid met dit nieuws (wat nu overigens wel met het paardenvleesschandaal gebeurt). Mijn Spaanse flatmate hoopt dat de Spaanse koning snel volgt, want de nieuwe generatie zou iets minder fan van olifantenjagen zijn en goed Engels spreken.... In the UK waren de reacties verschillend. Sommigen vonden dat ze het hier ook maar moeten doen (aftreden in levende lijve), maar anderen vinden dat maar niks. Veelal omdat er weinig mensen zijn die Charles als koning willen en geef nou toe, Charles en Camilla of Willem-Alexander en Maxima... Dat is toch ook wel een heel groot verschil! Na Bea volgde de paus natuurlijk, wat helemaal historisch nieuws was. En nog spannender: in dit geval is het nog niet bekend wie hem gaat opvolgen. 117 kardinalen gaan dat in een conclaaf beslissen. Stiekem hoop ik wel dat er een ietwat modernere paus komt (9 van de 117 zijn bijvoorbeeld actief op twitter). Vroeger konden pausen er trouwens gewoon op los moorden:http://www.scientias.nl/de-ergste-pausen-uit-de-geschiedenis/22909

Back to my normal life. Niet zolang geleden vierde ik voor het eerst mijn verjaardag in het buitenland. Het weekend voor mijn verjaardag waren er twee lieve vriendinnetjes in Edinburgh om dit heugelijke feit alvast met mij te vieren (en ook om een beetje de verjaardag van mijn flatmate te vieren die op 2 februari jarig was). 3 meiden samen zorgde voor eindeloze gesprekken, heerlijke zelfgemaakte verjaardagstaarten en cocktails :) Op mijn verjaardag zelf kreeg ik zelfgebakken cake en cadeautjes van mijn flatmates... Oh en er werd pasta voor me gekookt, toch nog een beetje een verjaardagsgevoel in Schotland dus! Natuurlijk ook dankzij alle lieve kaartjes uit Nederland, iedereen bedankt daarvoor! I\'m officially 21 now!

Als een getogen Urker ben ik toch stiekem wel een beetje trots op mezelf, want de eerste zelfgebakken visjes in Schotland zijn een feit. Mijn huisgenootje wilde meteen zaterdag gebakken visdag instellen na dit experiment, dus ik kan wel stellen dat het aardig geslaagd was. Natuurlijk werd er meteen op internet gezocht wat voor vis het nou precies was (tongscharfilet) en toen de gewone tong uiteindelijk in beeld verscheen was mijn huisgenootje stomverbaasd. De vis is namelijk niet symmetrisch, hij heeft ogen aan 1 kant en zwemt met de andere kant naar beneden terwijl zijn mond anders doet vermoeden omdat die niet op en neer beweegt op die manier. Voor iemand uit Urk die al jarenlang regelmatig in de visverwerking werkt is tong allang niet meer bijzonder, maar mijn huisgenootje heeft op youtube meerdere filmpjes gekeken over dit gekke visje en dat was eigenlijk best een grappig gezicht! (En dat heb ik het over hoe gefascineerd hij ernaar keek :P). Een paar dagen later stond er alweer vis op het menu: haddock (schelvis), wat ze meestal voor Fish & Chips gebruiken. Vers gekocht en zelf klaar gemaakt is dat natuurlijk veel lekkerder!

Dan als afsluiter nog even dit. Vrijdag was het wereld kinder kanker dag. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik het slechte nieuws te horen kreeg van mijn vriend in Baskenland over zijn dochtertje. Maar vooral hoe we daarna elke dag gevierd hebben, hoe intens we hebben geleefd door dit nieuws. Haar verjaardag haalde ze niet, kerst haalde ze niet, oud en nieuw haalde ze niet, maar alle dagen voor haar dood waren ultieme feestdagen. Nou was het een meisje dat snel tevreden was. Haar enige wens die laatste dagen was eigenlijk: nog 1 keer naar het ziekenhuis om afscheid te nemen en daarna nooit meer naar het ziekenhuis waar ze zoveel maanden van haar korte leventje had doorgebracht. Nog steeds zou ik willen dat ik haar tevredenheid, haar vermogen om te genieten van de meest simpele dingen en haar stralende glimlach had. De levenskracht van kinderen lijkt soms wel onuitputbaar en hun levenslust is puur genot. Of zoals 1 van de vaders van de slachtoffers van de schietpartij op een basisschool in Amerika over zijn dochtertje zei: She could light up the room for everyone.

Ik zal nooit het beeld vergeten van mijn kleine prinsesje levenloos in de armen van haar liefhebbende vader in de vroege morgen. En de momenten daarvoor, hoe het leven langzaam uitdoofde. De stilte en de leegte, maar ook overgave. Het was goed zo, we hadden haar leven gevierd zolang als dat nog kon. Gek eigenlijk hoe vaak je dit van mensen hoort, dat ze het leven vieren als ze slechte berichten krijgen. Nog gekker eigenlijk dat we daarna vaak opeens stoppen met het vieren van elke dag. Dat dagen weer voorbij gaan alsof het niets is. Dat dagen snel weken of maanden worden en dat we er niet meer bij stilstaan hoe waardevol een dag of zelfs een uur kan zijn. Totdat er in onze omgeving misschien weer ergens een slecht bericht komt. Dat iemand plotseling niet meer onder ons is of dat iemand niet meer lang te leven heeft. En even worden we dan weer bewust van de kostbaarheid van de dagen, maar hoe snel zullen we dit weer vergeten?

Als ik dan ook maar iets aan jullie kan meegeven aan het einde van deze blog dan is dat: Let\'s celebrate every day, be grateful for every moment and enjoy it to the max ;)

Lots of love from Edinburgh

Cheers Scotland :)

Voor iedereen die dacht dat ik inmiddels ergens verdwenen was in het hoge noorden die kan ik bij deze gerust stellen (of misschien stel ik sommigen wel teleur).... Ik ben er nog, sterker nog, ik ga zo mijn koffers inpakken om weer richting Nederland te gaan voor meer dan een maand.

De afgelopen weken is er onwijs veel gebeurd. Bezoekers hebben elkaar afgewisseld en de flat is lekker drukbevolkt geweest. Zo ging ik met mijn neefje die zijn stage in Aberdeen doet gezellig naar een voetbalwedstrijdje van Hearts in het stadion. Hearts is bijna failliet en ze spelen al wekenlang waardeloos waardoor ze onderaan de lijst staan, maar deze wedstrijd sleepten ze met dank aan de support van een vol stadion een hele belangrijke overwinning binnen.

Een weekje later kwam er twee antropologenvriendinnetjes langs voor een lekker lang weekend. Hetzelfde weekend had mijn Spaanse flatmate zijn broer en een vriend over dus het was lekker druk in de flat... Met opeens 3 meiden ipv 1 meisje in de flat was het meteen een stuk rumoeriger. Lekker keihard lachen, elkaar belachelijk maken zonder dat de buitenlanders het snappen en urenlang bijpraten. Natuurlijk kwam ook het bekijken van de stad aan bod, zijn we naar Camera Obscura geweest en hebben we een filmdagje gehouden.... Aangezien de twee meiden zo lief waren om een vervroegd sinterklaascadeautje mee te nemen, ben ik weer voorzien van chocoladeletters, chocolade kruidnoten en plakken speculaas (tot groot genoegen van mijn flatmates :P). Wat vliegt de tijd dan als je het leuk met elkaar hebt! Na een weekend vol lol, goede gesprekken en heerlijk eten moest ik helaas weer afscheid nemen en was de tijd van studeren weer aangebroken. Inmiddels had ik geen colleges meer, maar de deadlines voor de essays naderden.

Mijn laatste bezoeker in 2012 kwam op sinterklaas aan en die is maandag weer vertrokken richting Nederland. Aangezien ik nog twee essaydeadlines had toen zij er was heb ik twee nachten slaap overgeslagen om mijn essays af te maken. Bij geslapen heb ik nog steeds niet, maar volgens mijn flatmate word ik nooit moe (hij wacht nog steeds op de dag dat hij mij slaperig ziet). Gelukkig had mijn vriendin net een zware week met weinig slaap en een deadline voor haar eindwerkstuk achter de rug dus we hebben vooral veel in de flat rondgehangen. En een nachtje doorpraten tot een uur of 4 kan is ook één en al gezelligheid.

Het hoogtepunt van afgelopen weekend was toch wel mijn spectaculaire val. Zaterdagavond was er een charity diner voor Syrië, georganiseerd door mijn flatmate en zijn vrienden. Samen met mijn vriendin en mijn Nieuw-Zeelandse huisgenoot ging ik die kant op. Mijn flatmate deed samen met een vriend van hem de speech (die ik nog zo vaak met hem had doorgelezen en geoefend voor de tijd). Tijdens de speech zag ik dat er een kindje vastzat tussen de deur naast me. Al een aantal keren eerder had ik kindjes geholpen om door de deur te komen en ook dit keer wilde ik dat dus doen. Maar wat doet kluns Mar-Lisa: plat op haar bek gaan! Terwijl ik richting de deur wilde lopen haakte ik met mijn voet in de stoel naast me waar mijn tas op stond en ging ik dus vol tegen de grond met stoel en al. Ik probeerde half kruipend de deur te bereiken, het kindje te redden en mezelf beschamend achter de deur te verstoppen. Het enige wat door mijn hoofd ging was dat iedereen zojuist had gezien dat ik vol tegen de vlakte ging en ik schaamde me dood. Het duurde enkele seconden voordat er 2 Syrische mannen toegesneld waren om te informeren of het wel goed met me ging en een andere man was inmiddels mijn tas weer aan het inpakken. Terwijl mijn Nieuw-Zeelandse huisgenootje me gerust probeerde te stellen dat ik een echte heldendaad had gedaan om het kindje te redden voelde ik me alleen maar een grote sukkel en daarnaast was ik duizelig van de val. Gelukkig was het eten heerlijk en gelukkig was mijn flatmate zo aardig om ons na de tijd met de auto terug te brengen aangezien hij zich zorgen maakte omdat ik zo duizelig was. Typisch gevalletje van dat heb ik weer dus!

De laatste dagen hier heb ik eindelijk kunnen genieten van 24/7 internet in huis. De laatste dingen voor mijn tweede semester zijn ook geregeld en mijn supervised reading course over Israël en voetbal is ook officieel goedgekeurd. Daar ben ik echt heel blij mee en mijn supervisor is ook echt een super aardige man die onwijs veel van voetbal weet en ook zo geweldig Schots praat :P Ik zou nog zoveel meer kunnen schrijven, maar de wekker gaat morgen weer vroeg en ik moet mijn koffer nog inpakken! Oké nog even dan....

Heel veel mensen hebben me gevraagd of ik ernaar uitkijk om naar huis te gaan. Als ik eerlijk ben: ik ben er al die tijd helemaal niet mee bezig geweest. Nog steeds voelt het onwijs gek om morgen naar Nederland te vliegen, en dan ook nog voor een hele maand! En op de vraag of ik de mensen mis kan ik ook wel eerlijk antwoord geven: nee want ik weet dat het goed met ze gaat en ik praat genoeg met ze. En ook al klinkt dat voor sommigen ongeloofwaardig of stom, er is niet iemand die ik echt heb gemist! Voornamelijk omdat ik weet dat ik ze toch wel weer zie en dan is het weer alsof ik nooit ben weggeweest, zoals het altijd gaat! Wie ik dan wel mis? Zij die er niet meer zijn, diegenen waar ik niet meer mee kan praten, waarvan ik diep in mijn hart weet dat het goed met ze gaat maar die me dat zelf niet meer kunnen bevestigen!

Ik ga dan wel naar huis, maar thuis kan voor mij nu overal zijn, als ik maar lieve en inspirerende mensen om me heen heb. Of ik nu in Baskenland zit, of in Schotland, of straks ergens in het Midden-Oosten....... Of gewoon op Urk natuurlijk. En ik denk dat het alleen maar rijkdom voor een mens is om meer dan 1 thuis te hebben. Zolang die reiskriebels nog in mij rond borrelen zal ik er niet mee stoppen. Ik heb me ooit een aantal dingen voorgenomen waaronder: de hele wereld bezichtigen, minimaal 3 van de wereldtalen (Engels, Spaans en Arabisch) goed spreken en daarnaast nog net zo slim worden als mijn vader. Zolang ik dat doel niet bereikt heb is er nog werk aan de winkel en zal ik niet stil blijven zitten :)

Het was een korte blog deze keer, misschien dat er nog wel updates komen als ik weer in NL ben...Dan zal ik maar even op z\'n Schots afsluiten deze keer.

Cheers!

Oh en voor een ieder die met mij wil rondhangen gedurende mijn maandje in Nederland: ik ben overal voor in so just let me know!

Dear País Vasco.....

Ik mis je. Je eten, je mensen, je landschap, je geuren, je kleuren, je muziek, je voetbal. Aan de andere kant heb ik het gevoel dat je nog bij me bent en ik bij jou. Niet alleen het zilveren kettinkje met de zwarte Lauburu erin die ik van Mikel en Arantza heb gehad dat om mijn nek hangt is mijn verbintenis met Baskenland. Vooral in de eerste dagen na mijn thuiskomst had ik het gevoel dat mijn gedachten nog ergens in Baskenland zweefden (hoe gek dit ook mag klinken) en nog steeds is dat gevoel nog niet helemaal weg. Pas als je zelf een tijdje bent weggeweest naar een ander land begrijp je dat verlangen om terug te willen. Die verbondenheid, een stukje van je hart dat voor altijd ergens anders zal zijn.

Wat zou ik graag nog een rondje langs de rivier doen om vervolgens langs de stranden naar de haven en de pier te lopen. Onderweg genietend van muziek terwijl ik de mensen om me heen in me op neem. De ‘vissers' die hun hengeltjes hebben uitgegooid, de mensen die hun honden uitlaten, de hardlopers, snelwandelaars, fietsers, skeeleraars en hele families die gewoon hun dagelijkse rondje doen. De wind door mijn haren, de geur van het strand en het water en de mensen die me net iets langer dan normaal aankijken omdat ik ‘blond' ben. Na al die weken Baskenland ben ik het gewend, maar het valt nog steeds op.

Wat zou ik graag nog even dollen met Iker, het advocaatje dat niet op een advocaatje leek. Iker was diegene die me dwong om Spaans met hem te praten, ook al spreekt hij vloeiend Engels. Want ik, schijterd die ik ben, praatte lang niet met iedereen Spaans. Men kon verhalen tegen me ophangen en ik wist precies wat ze bedoelden, maar als degene in kwestie ook Engels sprak was mijn keuze snel gemaakt (dan praatte ik gewoon Engels :P). Mijn leraar Spaans heeft me dagenlang gesmeekt of ik Spaans met hem wilde praten en toen ik uiteindelijk tijdens de generale repetitie van ons toneelstuk aan één stuk door Spaans praatte kwam hij na de tijd me feliciteren en vertellen dat hij blij was met mijn Spaans!

Wat zou ik graag nog even met de jongens naar de pub gaan. Discussies voeren over voetbal, politiek en cultuur. Mijn Amerikaanse studiegenootjes klaagden wel eens over de starende Basken en het feit dat ze geen vrienden hadden die ‘locals' (Basken dus) zijn. Ik moest er vaak om lachen en heb ze aan het eind zelfs aangeboden om een keer met mij mee te gaan naar de barren. Basken zijn niet zoals de uitbundig feestende Andalusiërs (en daar willen ze voor geen goud mee vergeleken worden), maar Basken zijn meer gesloten en volgens sommige Baskische vrienden van mij zelfs ‘koude mensen'. De sleutels om de Basken te bereiken en ze zelfs tot vriend te maken zijn voetbal en nationalisme. Ze kunnen honderduit vertellen over hun club: Athletic en over het feit dat ze Bask zijn en geen Spanjaard. Dat het werkloosheidspercentage in Baskenland 10% is tegenover 30% bij die ‘luie' Spanjaarden in het zuiden. Of dat ze ooit hun eigen land zullen hebben met een nationaal voetbalelftal, heerlijk die trots en die mooie dromen!

Het leven is leuker als je van voetbal houdt, dat heb ik zeker ondervonden tijdens mijn verblijf in Baskenland. Ik zou graag nog eens in een bar vol Athletic fans een potje voetbal kijken. Aangezien ik natuurlijk ook ‘onderzoek' deed naar de clubcultuur. Ik vond het heerlijk om 10 minuten voor de wedstrijd de deur uit te gaan en rond te lopen om te kijken in welke bar ik Athletic ging kijken. De Athletic vlaggen wapperden buiten en overal was er wel voetbal te zien. Een glas kalimotxo was vaste prik voor mij en opgaan in een voetbalwedstrijd is voor mij iets heel normaals (tot grote verbazing van mijn medebargenoten). Vragen als: 'Kijk je voetbal?', 'Ben je voor Athletic?', 'Hou je van voetbal?', 'Waar kom je vandaan?' en 'Wat is je favoriete voetbalclub?' waren eigenlijk elk voetbalavondje vaste prik. En als je dan zegt dat je daar inderdaad bent om Athletic te kijken en je steun die avond uitgaat naar Athletic heb je er een vriend bij.

Ook El Clásico was een feestje. Nadat ik had geschaatst met een aantal Baskische meisjes in Bilbao Iceland en had ondervonden dat schaatsen toch echt niet is weggelegd voor iedereen (1 van de meisjes heeft een uur lang rondjes gelopen op haar schaatsen en toen ze wilde poseren voor een foto en haar voet optilde heeft ze het ijs van dichtbij kunnen zien) ging ik snel de dichtstbijzijnde bar in voor de wedstrijd der wedstrijden. Ik liep de hele dag al rond in mijn Barcelonashirt wat leuke gezichten opleverde en mensen die 'Barcelona' of mijn naam riepen aangezien die achterop mijn shirt staat. 2 van de meisje waren met me meegegaan en 1 van hen vertelde dat ze voor Real Madrid was in deze wedstrijd en het andere meisje zei dat ze niets om voetbal gaf, maar dat haar moeder voor Real Madrid was. Dan hebben we meteen de uitzonderingen gevonden! Terwijl verschillende vrienden me hun voorspellingen door smsten gierden de spanning door mijn lijf als er nog reclame op de tv is. Waar ik altijd vertrouwen in Barcelona heb, was er toch dat gevoel dat het die avond zomaar alle kanten op kan gaan. Dit gevoel werd al snel bevestigd toen niemand minder dan V.V. de bal inleverde bij de madrilenen die snel profiteerden waardoor het 1-0 was. Niemand in de bar juicht en iedereen staarde verbijsterd naar het scherm. Ik zie hoe Madrid nog een aantal kansen krijgt, maar naarmate de wedstrijd vordert neemt Barcelona steeds meer en meer de touwtjes in handen. Als het inmiddels rust is geworden heb ik er alle vertrouwen in. In de rust loop ik naar een andere bar en als ik nog geen voet over de drempel heb gezet wordt ik al ontvangen met een: 'Barça, Barça we support you today' en 'We are anti Madrid, we hate Madrid we support you'. De bar hangt vol met alles van Athletic, vaantjes van allerlei clubs, sjaaltjes van allerlei clubs, gesigneerde shirts en noem maar op. De tweede helft werd een waar feestje. Het was alsof ik met een bar vol Barcelona fans was. Gejuich, geklap, gejoel en keihard boooo als Madrid iets fout deed. Ik werd omhelst, moest high fives uitdelen en was opeens iedereens beste vriendin :P Iemand vertelde me zelfs dat hij liever zag dat Madrid degradeerde dan dat Athletic kampioen werd (allebei onmogelijk dit seizoen denk ik :P) en volgens hem is minimaal 99% van de Basken anti Madrid.

Hoe schreef ik dit een tijdje geleden en hoe kwam het opeens allemaal weer terug de afgelopen week. Op een leuke manier en op een minder leuke manier helaas.... Eerst de leuke manier natuurlijk!

Afgelopen week was het weer tijd voor Celtic-Barcelona dus ik ging weer richting de pub. Deze keer de pub die om de hoek bij onze flat is en waar de mensen een tikkeltje normaler zijn (maar nog wel van die echte Schotten en van die mannen die leven voor voetbal en zelfs nog clubs als Hearts aanmoedigen hoe waardeloos ze ook spelen). Mijn flatmate die me in de tweede helft kwam vergezellen (en overigens totaal geen voetbalfan is) snapt niet zo goed waarom ik niet naar een pub met jongere mensen ga, maar ik zit liever tussen de echte voetbalfans! In Baskenland had ik ook zo mijn vaste pub waar ik heen ging om voetbal te kijken. Deze keer was de Celtic-Barcelona voor mij helaas iets minder leuk. Al snel kwam Celtic op 1-0 en de hele pub was door het dolle heen. Ook hier gold: voetbalshirts verboden. Mijn klasgenootje legde me de volgende dag tijdens een lunch in de studentenbar uit dat de rivaliteit tussen Rangers en Celtic en andere clubs uit dezelfde steden zo onwijs groot was dat de meeste pubs het dragen van voetbalclubs verbieden. Ook zei hij dat The Grapes, waar ik met mijn va en moe was geweest, inderdaad een vreemde bar was maar daarentegen heel goedkoop. Hij gaat er vaak met vrienden heen in de rust van een wedstrijd om even een drankje te doen :P Ik denk dat een ieder van jullie weet dat de uitslag voor mij geen pretje was en helemaal niet nu ik in een pub vol Celtic aanhangers zat en mijn leraar de volgende dag ook nog eens uitsprak hoe blij hij was: First Obama won and then Celtic beats the big Barcelona, isn't that amazing? Maar het blijft mooi, een pub vol enthousiaste aanhangers of een stadion dat helemaal uit zijn dak gaat. Die oprechte vreugde bij Celtic verzachte de pijn toch wel een klein beetje, volgende wedstrijd gewoon weer knallen en winnen (en dat deden ze ook gelukkig afgelopen weekend :P).

De minder leuke manier kwam afgelopen weekend toen ik een telefoontje kreeg uit Spanje dat Iker was geschept door een auto en dit helaas niet overleefd heeft. Iker, mijn gekke advocaatje waar ik zo'n leuke tijd mee heb gehad tijdens mijn 4 maanden in Baskenland. Het hele weekend kon ik niet echt beseffen dat hij dood was. Ik had hem al een tijdje niet gezien en in mijn gedachten waren alleen de leuke dingen die we samen hadden gedaan. Samen in slaap vallen op het strand en wakker worden door de regen, een nieuw pak voor hem uitzoeken, naar het voetbalstadion, het oefenen van zijn huwelijksaanzoek, het ongeluk waarbij ik zijn arm heb gebroken door bovenop hem te vallen..... Het is zo onwerkelijk dat ik straks als ik naar Baskenland ga hem niet zal zien. Niet alleen dan niet, maar helemaal niet meer. Naast mijn kleine prinsesje nu ook geen Iker meer in Baskenland en dat blijft onwijs bizar en onwerkelijk. Ik denk dat het gevoel vanzelf wel komt, maar nu kan ik het gewoon nog niet geloven dat Iker er niet meer is en zijn familie, vrienden en verloofde achterlaat. In Edinburgh gaat het leven echter gewoon door.....

Inmiddels heb ik al een grote schoonmaak in de flat gehouden, ben ik met 2 flatmates naar James Bond geweest en hebben we samen een keer Green Thai Curry gegeten (met tofu en wat is dat smakeloos zeg :P) en hebben we ook pannenkoeken gebakken (helaas waren het er iets minder dan gehoopt dus ik heb ze gebakken en heb het opeten aan de jongens overgelaten). Als klap op de vuurpijl nog een lekkere chocoladecake die in de koelkast niet meer veilig is :P

Daarnaast heb ik vanmorgen nog net geen hernia gekregen omdat ik 190 pond in muntgeld wilde inwisselen bij de bank. Het geld is van mijn flatmate maar aangezien hij zelf overdag werkt had ik aangeboden om het wel even in te wisselen. Nou is het geld uiteindelijk binnen 5 minuten ingewisseld voor briefgeld bij de bank ik onze straat, maar dat was het niet het begin van dit avontuur. Dit weekend hadden we alle muntstukken uitgezocht en in zakjes verzameld en gesorteerd. Even naar de Royal Bank of Scotland en je krijgt zo briefgeld, aldus mijn flatmate. Nou de eerste RBS stuurde me door naar de grotere RBS verderop en na een half uur in de rij staan vroeg de meneer of ik een rekening had bij de RBS. Nee die heb ik niet, want ik heb een rekening bij de Bank of Scotland. Oh dan kunnen we je niet helpen sorry. Hoppa weer helemaal terug richting de flat (mijn idee was om na het inwisselen zo door te gaan naar de uni aangezien dit op de route van de eerste RBS lag), bankpas ophalen en het maar bij mijn bank proberen. Nou missie geslaagd, rug gebroken :(

Internetten doe ik nog steeds voornamelijk in de bibliotheek van de universiteit aangezien ze hier in the UK dingen totaal niet kunnen regelen. Je rijbewijs staat op je adres en elke keer dat je verhuist moet je dus een nieuwe aanvragen (hoe idioot is dat :S)... Eigenlijk staat alles op adres en moet je alles dus elke keer veranderen wat elke keer uuuuuren werk kost! En wat internet betreft, ze moeten eerst een telefoonlijn aansluiten en wanneer je het besteld kun je dus minimaal een maand gaan wachten. Nou heeft de slimme dame die onze bestelling heeft opgenomen een fout gemaakt met ons adres (ipv 3F1 heeft ze 3F2 bij osn flatnummer staan wat de deur tegenover ons in de flat is op de derde verdieping). Dankzij deze fout van madame moesten wij onze bestelling cancellen en een nieuwe plaatsen en dus waarschijnlijk weer een maand gaan wachten.... Tja story wordt vervolgd!

Nou ik bedenk me net dat ik na mijn ontbijt van een stukje chocoladecake de lunch heb overgeslagen dus ik denk dat het tijd is om richting huis te gaan en eens te bedenken wat ik vanavond ga koken.

En dan maar even op z'n Baskisch:

AGUR!

Soccer, visitors and walking pumpkins!

Mijn ‘angst' deze week voor de pubgasten was meer dan terecht bevestigde mijn Schotse studiegenootje maar weer eens door aan te geven dat er enigszins een gangcultuur heerst bij het voetbal. Het was dinsdagavond toen ik samen met mijn vader en moeder op zoek was naar een pub om de wedstrijd Barcelona-Celtic te gaan kijken. De eerste pub was zo goed als vol en de tweede deed niet aan voetbal die dag dus we besloten dat 3x scheepsrecht moest zijn. Niet heel ver van mijn flat is een pub genaamd The Grapes en van buiten konden we al zien dat er voetbal gekeken werd.

The Grapes is een attractie op zich. Bij binnenkomst werd meteen duidelijk dat de mensen van een totaal ander kaliber waren, maar aangezien er een plekje op een bank vrij was inclusief een tafeltje twijfelden we geen moment en nestelden we ons tussen de pubgasten. Niet alleen wij, maar ook de pubgasten hadden door dat wij niet echt thuis hoorden in de desbetreffende pub. Er werd wat gekeken, gesmoesd en er werd gegroet waarna mijn vader wat drinken bestelde en we de wedstrijd eindelijk gingen kijken (het stond inmiddels al 1-0 voor Celtic helaas). De man die verderop op dezelfde bank als ons zat bulderde CELTIC OOOOH CELTIC door de pub en hij maakte duidelijk vrienden hiermee. Echt veel van de wedstrijd heeft hij volgens mij niet gezien en helemaal niet meer toen een pools geblondeerd vrouwpersoon naast hem kwam zitten. Tja voor dat soort mensen wordt voetbal dan opeens bijzaak......... Nadat er ook Fuck You Messi werd rondgeslingerd merkte ik al snel dat het niet de bedoeling was dat ik iets liet merken van zijn barçaliefde. Geloof me ik heb tussen Madrid supporters Rayo Vallecano aangemoedigd, tussen Athletic de Bilbao supporters Barcelona aangemoedigd en op een plein vol Tukkers in Enschede gejuicht toen Ajax scoorde op de laatste beslissende competitiedag zonder er ook maar 1 seconde over na te denken, maar deze avond in The Grapes zei iets in mij dat het verstandig was om stil te blijven. Het is verboden om voetbalshirten te dragen in de pub, dat zegt denk ik genoeg :P

Eén van de meest opvallende verschijningen in The Grapes was een wat ouder vrouw, wat klein van stuk. Het type kettingroker zo bleek aangezien ze om het kwartier naar buiten ging om te roken waarna een mannelijke pubgast haar weer op haar barkruk tilde. Zo'n vreemde verschijning, maar ook weer zo doodnormaal toen we haar de volgende dag in de supermarkt zagen lopen met een winkelwagentje om net als ons inkopen te doen. Maar geloof me ook de rest van de pubgasten deed niet veel onder voor het type voetbalhooligan of tokkie.

Ik ben blij dat mijn ouders mijn mening over de schotten en de stad hier delen, ik begon al haast te denken dat het aan mij lag :P Niet in negatieve zin ofzo, maar de mensen hier zijn nou eenmaal iets minder modieus dan in bijvoorbeeld Spanje en Italië en een groter percentage dan dat ik gewend ben oogt tokkie achtig. Daarnaast heeft Edinburgh zo haar charmes, maar af en toe mis ik toch de warmte van Baskenland (en nee dan heb ik het niet over de temperaturen want die kan dit Nederlandse meisje makkelijk trotseren :P). Het was ook de week dat de Dalai Lama en de Ambassadeur van Israël naar Edinburgh zouden komen, maar daar hebben we niet veel van gezien. Wij werden getrakteerd op het schouwspel van een vrouw die door de politie een cafe uitgesleurd werd terwijl ze om zich heen begon te trappen om zich vervolgens letterlijk over de grond te laten slepen. Ze probeerde nog iets te doen door haar schoen de lucht in te trappen maar eigenlijk was niemand onder de indruk van haar offensief. Ze stond een beetje voor schut dus :P

De paar dagen dat mijn ouders hier waren zijn omgevlogen. Een hoop lekker eten en gezelligheid waren de succesformule voor een paar mooie dagen. Ik denk dat ongeveer de helft van de gevulde koffers voor mij was: Urkerlanden, chocoladepepernoten, sojazoutjes, kip Tajine en presentjes van lieve mensen van het thuisfront! Ondanks de dikke mist die de stad bedekte hebben mijn ouders dingen bezichtigd die ik zelf nog niet gezien heb. Tot grote teleurstelling van mijn moeder was er echter niemand zo vriendelijk om in de straat doedelzak te spelen, iets waar ze erg naar uit had gekeken. Daarnaast zijn de bergen wel gezien, maar nog niet beklommen dus er komt vast nog wel een tweede keer Edinburgh :P

Deze week kwam het onderwerp Syrië weer eens serieus ter sprake wat ervoor zorgde dat ik een plan maakte om via Turkije naar Syrië te gaan. De Eid wapenstilstand was al op dag 1 verbroken, wat iedereen wel verwacht had en ook tijdens de ‘feestdagen' van Eid was het dus gewoon oorlog! Mijn flatmate zei dat hij wel onderdak en vervoer voor me kon regelen dus alles was geregeld. In ruil voor het publiceren van de waarheid zou ik beschermd worden en onderdak krijgen, nou daar zeg ik geen nee tegen! Het plan kreeg steeds meer vorm totdat mijn flatmate opeens zei: er is alleen 1 probleem. Wat dan? Vroeg ik. Ze hebben geen Mozzarella in Syrië...... Oké nieuw plan: ik vlieg met een rugzak vol Mozzarella die kant op in de hoop dat ik niet voor een bomterrorist wordt aangezien met die witte bollen kaas in mijn tas :P Nog ongeveer een half uurtje babbelden we verder over het plan toen mijn flatmate zei: ‘Jij wilt het gewoon echt doen he, jij neemt dit serieus en jij hebt dit plan al in je hoofd nog voordat ik je kende'. Eerlijk toegeven: Ja, stiekem is dat plan al maanden ergens in mijn hoofd, ook al weet ik dat het onuitvoerbaar is. Mijn flatmate heeft het me toen verboden aangezien het gevaarlijk was omdat ik ten eerste een vrouw ben (die ook nog eens blond is) en ten tweede omdat er oorlog is (ja dat is nou eenmaal het principe van oorlogsjournalist toch?). Ik vraag me ook af wat dan gevaarlijker is: het feit dat ik een blonde vrouw ben of het feit dat er vliegtuigen in de lucht vliegen die alles bombarderen en er verder in het wilde weg geschoten wordt. Het is fijn dat we er onderling genoeg ‘grappen' over kunnen maken zonder de situatie te niet te doen alhoewel het natuurlijk niet meer dan diep triest is.

Met mijn Spaanse flatmate praat ik graag over Spanje. Het eten, het drinken, de gewoontes, de feesten, de mensen, de mooie steden en dorpen, de politiek, het voetbal en ga zo maar door. Deze week ging het nog over hoe zijn oma mossels kookte voor iedereen, de drinkgewoontes en Semana Santa. Op de één of andere manier belanden we altijd ergens bij Spanje en voetbal en hebben we er allebei genoeg over te bespreken! En wat eten betreft, houmous met mint, aubergine puree met griekse yoghurt, gehakt en tomatensaus, tortellini gevuld met ricotta en spinazie met kip, champignons spinazie en tomatenkruidensaus en tiramisu na hoe klinkt dat? Nou het was heerlijk eten dit weekend kan ik wel zeggen :)

In de aanloop naar Halloween zie je regelmatig verklede mensen over straat lopen en kom je de meest gekke vertoningen tegen in de supermarkt. Nou zijn er wat mij betreft een aantal dames in de stad die het toch wel een beetje te bont maken. Bij ons om de hoek is namelijk een tanning salon. Nou heb ik sowieso al helemaal niks met die dingen en vind ik het vreselijk (sorry voor een ieder van jullie die gebruik maakt van deze neppe rotzooi :P), maar dat even terzijde! Nu is het zo dat het pompoen gehalte in de tanning salon nogal hoog is, en dan heb ik het niet over die dingen die je uitholt maar over de medewerkers. Alle medewerkers zijn stuk voor stuk zo oranje dat het gewoon levende pompoenen zijn. Ik ben bang dat dit niets met het naderende Halloween te maken heeft en dan maakt het nog net een tikkeltje erger.

Wordt er dan ook nog gestudeerd? Ja hoor, zo af en toe! Donderdag had ik een presentatie samen met 3 anderen. We moesten een blog schrijven voor de nationalism studies blog over Benedict Anderson en met hedendaagse voorbeelden komen die we in verband konden brengen met zijn theorieën. Na afloop van het college kregen we de kans om ons debuut te maken op de Spaanse televisie. Één van onze docenten werd namelijk geïnterviewd door de Spaanse tv over het aankomende referendum voor Schotse onafhankelijkheid en ze hadden gevraagd of er dan ook wat studenten bij konden zijn. Hoe leuk het ook klonk, ik heb besloten het aanbod af te slaan aangezien ik doodop was en er nog essays geschreven moesten worden voor de volgende dag. Ach dat debuut op de Spaanse televisie kan nog wel even wachten toch?

Ik heb net een college van War & Morality achter de rug en we hadden het over Targeted Killings (voornamelijk gebruikt door Israël en de VS) en daarmee ook over de moord op Osama Bin Laden. Nou zijn er aardig wat Amerikanen in de klas en degenen die in mijn discussiegroep zaten hebben genoeg zelfkritiek als het over Amerika en haar politiek gaat gelukkig. Toen iemand aangaf dat Osama Bin Laden misschien ook in zijn arm of been geschoten had kunnen worden en daarna opgepakt en een proces had gekregen (ondanks dat dit lastig is ivm het verschil tussen intelligence en evidence en nog een aantal factoren) zei 1 van de Amerikanen die niet in mijn groep zat: Weapons are designed to kill, shootings in arms and legs are just for movies. Nou dat maakte wat los hoor en eerlijk gezegd vind ik het ook best Amerikaans om dit te zeggen aangezien een wapen bezitten daar doodnormaal is. Ik weet niet hoe jullie het hebben maar ik kom liever niet in de buurt van dit weldenkend persoon als hij in het bezit is van een wapen want stel je voor dat iedereen die een wapen heeft dan maar moet moorden aangezien die dingen gemaakt zijn om te moorden. Of aan de andere kant iedereen die een wapen heeft een moordenaar noemen alleen omdat diegene dat wapen bezit (good luck Americans :P). Tja dit soort ‘God Bless America' mensen lopen er hier ook rond, maar geef mij maar die met een beetje zelfkritiek en zelfspot! De discussies tijdens dit vak zijn wel leuk, maar de lerares is verschrikkelijk (een filosofe en dat zegt meer dan genoeg in het kader van denken de waarheid in pacht te hebben, zoooo frustrerend). De vraag of je het kunt verantwoorden om een vermeende terrorist in het Midden-Oosten te vermoorden terwijl massamoordenaars in eigen land opgesloten zitten in een cel omdat we volgens de Humand Rights Decleration tegen de doodstraf zijn blijft interessant. Want dan zouden we Anders Breivik kunnen vermoorden aangezien hij een terrorist is en veel onschuldige mensen heeft vermoord, maar dan blijft de vraag of wij als mensen überhaupt het recht hebben om te beslissen over het recht op leven van andere mensen. De film Munich is een goed voorbeeld over de Targetted Killing Policy van Israël, een land waar dit gewoon in de wet is opgenomen en dus als justified wordt gezien! En in dit geval zal de vraag blijven of er ooit een oplossing komt als Israël vasthoudt aan dit beleid aangezien er tijdens onderhandelingen nadrukkelijk gezegd is dat dit moet stoppen voordat er echt over een oplossing gepraat kan worden. Politics, politics, politics.....

Oeh en ik heb sinds maandag een nieuwe leraar die ongeveer net zo praat als Hugh Grant :P Echt een heerlijk accent! Oh en we hebben natuurlijk een nieuw regeerakkoord: heel Nederland weer boos, verontwaardigd en teleurgesteld as usual! Ik ben ook een beetje boos en dan met name op de DUO aangezien ze onwijs zitten te kloten met mijn stufi, maar dat verhaal volgt als het hopelijk na dit weekend is opgelost :P

Nou dit meisje gaat eens wat nuttigs van de dag maken door maar weer wat artikelen door te spitten. Mag van mezelf niet verplichte dingen lezen dus dat zal wel uitkomen bij terrorisme, politiek en Baskenland haha! Volgende week wil ik beginnen met mijn essays aangezien eind november en begin december vriendinnen overkomen uit Nederland (I like :)), heb alle essayvragen binnen dus er kan geknutseld worden :P

To all of you: Enjoy life and take care!

Lots of love from Edinburgh

It's pissing down!

Terwijl ik dit schrijf hebben we net een paar emmers water weggespoeld. We hebben toch maar besloten dat een binnenzwembad iets te veel van het goede was voor 4 internationale studenten in hartje Edinburgh. Helemaal bovenin een flat leven heeft zo zijn nadelen. Allereerst moet je alle trappen op voordat je er eindelijk bent. Dat heeft wel het voordeel dat je in de wandelgangen vaak buren tegenkomt en je zo je sociale contacten opdoet. Het tweede probleem doet zich voor wanneer ‘it's raining cats and dogs' of wat ze in Nieuw-Zeeland zeggen ‘it's pissing down', zoals vanavond. Na een gezellige avond (Monsters en Co gekeken, heerlijk gegeten en daarna genoten van wat muziek (mijn flatmate die muziek compositie studeert heeft ruim 14000 nummers op zijn laptop)) gingen de mannelijke flatmates richting bed. Ik besloot nog even te studeren, maar al gauw kwam één de jongens alweer terug naar de keuken met de boodschap dat we misschien een emmer en een mop nodig hadden. Ik vroeg hem wat er aan de hand was en liep achter hem aan waar ik al snel zag dat er zich in de hal een regendouche bevond. Nog geen 5 minuten geleden liep ik door diezelfde hal naar mijn kamer en was er niets aan de hand! Mijn flatmate pakte snel een handdoek en gooide die op de grond, maar ook in de wc stroomde het water inmiddels via 1 spotje in het plafond naar beneden. Ook ik besloot een handdoek op te offeren om het water te stoppen. De andere twee jongens kwamen hun kamers uit om te kijken wat er aan de hand was. De Spanjaard zei doodleuk: ‘Ik dacht al wie is er aan het douchen midden in de nacht' en de Nieuw-Zeelander kwam op het idee om een stopt-het-regenen-liedje te gaan spelen om het probleem te verhelpen. Toen het eindelijk was gestopt met regenen (en dat zonder stopt-het-regenen-lied) hebben we zoveel mogelijk water proberen op te ruimen wat inhield dat ik uiteindelijk met een blik water in een emmer heb lopen scheppen en we met keukenpapier onder onze voeten de laatste restjes water in de hal hebben weggeveegd. De jongens zijn allemaal weer hun bedje ingedoken en ik ben nog steeds van plan te gaan studeren. Na het checken van de weersvoorspelling voor de komende nacht hebben we besloten dat we niet om en om de wacht hoeven te houden (wat ik eigenlijk een super leuk plan vond :P) en daarnaast kunnen we er toch niets tegen doen. Alle slaapkamers, de badkamer en de keuken lijken veilig dus het moet goed komen. En ach voor alles moet een eerste keer zijn toch?

En voor een ieder die zich zorgen maakt over het feit dat ik in slippers rondloop: sinds ik een keer op slippers door een keiharde regenbui een lang stuk moest lopen en dat al glijdend, slippend en soppend in mijn slippers ging draag ik ze niet meer als het regent. Maar dat weet je hier (net als in Nederland) maar nooit! Ik heb inmiddels ook uitgevonden dat mijn schoenen die ik in Bilbao gekocht heb ook niet meer helemaal waterdicht zijn (de rechterhak lijkt nogal versleten te zijn) dus nat worden mijn sokken toch wel aangezien mijn andere twee paar schoenen stoffen schoenen zijn. Schotten lijken daar overigens totaal niet om te geven want velen van hen lopen in stoffen gympen. Maar goed dat even allemaal terzijde....

Sinds maandag woon ik in de nieuwe flat en ben ik internetloos in huis (onwijs irritant). Gelukkig hebben we altijd nog een flatmate met een heleboel films op zijn laptop. Naast Monsters en Co hebben we ook al Toy Story 3 gekeken :) Het voordeel aan de nieuwe flat is dat ik opeens weer een kast vol kleren heb, mijn slaapkamer zo groot als een woonkamer is en dat ik mijn eigen kingsize bed heb (jaja het grootste bed in het huis :P). Dat internet kan alleen nog wel even duren aangezien ze hier nogal strikt zijn met bankzaken. Degene die het internet gaat betalen moet ook op het adres wonen en aangezien de verhuizing doorgeven nogal wat dagen kost moeten we ook zolang wachten voordat ze de bank check kunnen doen. En daarna kan het nog wel even duren voordat we voorzien zijn van deze luxe. Tot die tijd moet ik internetten in de bibliotheek van de universiteit die onwijs groot is en daarnaast elke dag tot half 3 's nachts open is. En ja geloof het of niet er zijn echt mensen die tot zo laat in de bieb studeren :P Sommigen hebben zelfs een kluisje vol boeken en die wonen hier echt zowat! Ik probeer niet teveel tussen de boeken rond te neuzen want dan wil ik ze allemaal lenen (ja ik weet al waar de sectie over terrorisme en oorlog is en heb al menig boek in mijn handen gehad) en ik moet eigenlijk al zo onwijs veel lezen voor mijn vakken. Toch blijft mijn probleem altijd dat ik graag dingen lees die niet in de syllabus staan dus ik moet even schipperen tussen beide....

Iedereen hier is nieuwsgierig naar Urk na mijn verhalen over het o zo vreemde dorp in Nederland dat vroeger een eiland was. Mijn Nieuw-Zeelandse flatmate heeft zelfs besloten dat ie dat deel van Europa echt moet gaan bezoeken tijdens zijn rondreis door ons mooie continent. En voor mensen die nationalism studies studeren is Urk natuurlijk altijd leuk om te onderzoeken. De Schotse nationalist is toch wel de klasgenoot waar ik het best mee kan opschieten. We delen niet alleen de passie voor nationalisme (en denken over deze term hetzelfde wat niet altijd zo is, maar met die theorieën zal ik jullie niet lastig vallen), ook houden we van voetbal. In zijn geval de laatste dagen iets minder positief dan voor mij aangezien Schotland een soort van hopeloos bezig is in de WK kwalificaties (poor them!). Als we eenmaal aan de praat raken en richting de studentenbar gaan zijn we zo uren verder, altijd heel gezellig! Vooral omdat ik van hem veel kan leren over het Schotse nationalisme en de geschiedenis enzo, altijd interessant!

Voor voetbaltalk heb ik ook altijd nog mijn Spaanse flatmate. Hij heeft me al zijn voetbalshirts laten zien en bespreekt graag tactieken en opstellingen. Iedere flatmate heeft zo zijn eigen inbreng in het huis. De Spanjaard en de Syriër kunnen samen heel geboeid over robots en computerdingen praten (samen de artificial intelligence kant) en dan kijken de Nieuw-Zeelander en ik elkaar echt aan van: ONZIN! Daarom hebben wij voor elkaar besloten dat wij later beroemd gaan worden (ik word volgens hem ergens minister of president ofzo en en hij gaat muziek voor films maken aldus mij) en dat die andere 2 dan kunnen zeggen: Kijk daar woonden wij nou bij in de flat! Het grappige aan mijn Nieuw-Zeelandse flatmate is dat hij totaal geen fan is van Nieuw-Zeeland (naja het land en de omgeving kan ermee door maar de mensen niet). De mensen zijn stupid, have no idea what is going on in the world and they just care about sheep (het schijnt dat nieuws over schapen heel populair is en dat ze amper internationaal nieuws hebben). Als je als jongeman niet van rugby houdt, geen macho bent en je niet klem zuipt in het weekend hoor je er niet bij. Dat is wel even compleet nieuw voor me aangezien ik Roderick daar nooit over gehoord heb (die past totaal niet in het plaatje namelijk). Nou moet ik er bij zeggen dat Roderick uit Auckland komt en dat is wel een hele grote stad dus daar zal het minder opgaan (beaamde ook mijn flatmate). Er is ook nogal een verschil tussen Northern Island and Southern Island dus een onderzoekje naar nationalisme ‘at the end of the world' zou niet misstaan.

Aangezien ons huis tijdens het zoeken naar internet werd verward met een stripclub genaamd ‘Bottoms Up' (Mar-Lisa had natuurlijk een letter van de postcode verkeerd ingevuld, ik ben niet voor niets het enige blondje in de flat), heeft 1 van de jongens besloten dat we op het naambordje beneden ipv onze namen ‘Bottoms Up' neer moeten zetten.

Inmiddels is het alweer een dag later en zit ik op de uni in de bieb voor mijn dagelijkse portie internet (ik op dezelfde plek als gisteren en ik voel me al helemaal thuis :p). Vanmorgen vroeg schrok ik wakker van het geluid van kletsend water en verschrikt ging ik naar de hal om te kijken of er misschien weer lekkage was. Voor mijn gevoel was het echt 6 uur 's ochtends ofzo, maar het bleek al half 9 te zijn en het geluid kwam gewoon uit badkamer omdat 1 van de jongens aan het douchen was. Pfiew, geen regendouches in de hal of wc dus! Gewoon weer lekker verder slapen.... Na een snelle schoonmaakbeurt van de keuken maar weer richting de uni gegaan waar ik nu het nieuws volg over de aanslag in Beirut, de Rabobank die zich terugtrekt als sponsor van de wielerploeg, Tanja Nijmeijer die misschien naar Cuba gaat en haar familie ook en hier in the UK natuurlijk de zaak rondom Jimmy Savile. Zonder internet ben ik namelijk een beetje afgesloten van het wereldnieuws, iets wat ik heel erg mis. Mijn dagelijkse buitenlandse kranten rondje op internet (vooral ook handig om mijn Spaans een beetje te blijven gebruiken naast het Engels dat ik hier volop gebruik) en het continue up to date zijn via twitter doormiddel van correspondenten in het buitenland is een groot gemis en ook de voetbalupdates mis ik onwijs! Geen live standen meer of verslagen via twitter :(

Ik zal afronden voor vandaag en zo maar eens richting de supermarkt om iets in te kopen om vanavond te eten. Eens kijken of ik de couscous met kip, champignons, spinazie en rode pesto saus kan verslaan met een ander heerlijk gerecht! Of misschien ga ik gewoon lekker makkelijk wraps maken, of pannenkoeken waar ik stiekem veel zin in heb, of een broodje mozzarella (doet het ALTIJD goed!). Ik heb niet voor niets al de bijnaam Miss Mozzarella gekregen van één van mijn flatmates aangezien ik van mening ben dat een koelkast altijd mozzarella moet bevatten :P Dit weekend nog even hard aan de slag voor mijn essays aangezien ik vanaf maandag voor een paar dagen visite van de bult heb (niemand minder dan mun va en moe natuurlijk :P). En die brengen naast hun aanwezigheid (het allerbelangrijkste of course) ook pepernoten en mijn favoriete sojazoutjes mee :)

Voor een ieder van jullie die volgende week kan genieten van een welverdiend weekje vrij: Een fijne herfstvakantie (het is echt lang geleden dat ik die voor het laatst had bedenk ik me net)!

Lots of Love From Edinburgh!

Silly Americans & The Dutch girl with slippers

Altijd als ik begin te schrijven weet ik niet waar ik moet beginnen. Op het moment van schrijven woon ik nog steeds niet in mijn nieuwe flat aangezien er daar nog geen internet is en wij hier gewoon tot 23 oktober kunnen blijven als we willen (Ik, de Syriër en zijn Portugese kluizenaar flatmate). We hebben inmiddels wel de sleutels en 2 van mijn flatmates wonen er ook al een week. Echt gemakkelijk was het allemaal niet, want eerst werd de sleuteloverhandiging een dag uitgesteld vanwege een betaling van mijn Nieuw-Zeelandse flatmate die niet op tijd geregeld kon worden en toen we uiteindelijk in de flat kwamen was er niet goed schoongemaakt. Nou kom ik natuurlijk uit een dorp waar ‘soppen' hoog op de prioriteitenlijst staat en ik offerde me dan ook meteen op om de volgende dag de flat onder handen te nemen (als vrouw zijnde in een huis vol mannen neem je dat soort taken toch liever zelf op je en ergens diep in mij moeten die Urker ‘sopgenen' toch wel te vinden zijn of niet dan?).

Zo gezegd, zo gedaan! Donderdag na mijn laatste college van de week kocht ik een emmer en allerlei ‘sopartikelen' om het huis eens goed onder handen te nemen. Mijn Syrische flatmate (waar ik nu bij inwoon) had me verzekerd dat ik vooral niet zelf moest gaan schoonmaken, maar dat hij zou zorgen dat de agency schoonmakers stuurde aangezien de ramen (binnen en buiten) en de vloerbedekking (met zo'n stoomapparaat) ook gedaan moesten worden en het huis nogal groot is. Maar eigenwijs als Mar-Lisa is begon ze toch gewoon met het uitboenen van alle keukenkastjes. Ruim 2 uur later stuurde mijn flatmate dat ik niet hoefde schoon te maken, maar dat de agency schoonmakers zou sturen. Slim als we waren hadden we de dag van de sleuteloverdracht overal foto's van gemaakt en die in een mail naar de agency gestuurd zodat ze eigenlijk wel moesten toegeven. Maandag zijn er toen uiteindelijk schoonmakers gekomen en ik kan tot de conclusie komen dat ik blij ben dat ik die keukenkastjes al had gedaan want volgens mij hadden ze geen zin meer toen ze uiteindelijk bij de keuken aangekomen waren.

Met mijn vakken op de uni was ook even wat mis. Ik kon namelijk de seminars van The Middle East in International Relations niet volgen vanwege overlap met mijn hoofdvak van Nationalism Studies. Het voorstel van de docent was dat ik het vak als ‘audit' kon blijven volgen (alleen colleges volgen en geen opdrachten maken en dus ook geen studiepunten krijgen maar audit achter het vak op mijn lijst). Een mooie oplossing, alleen miste in nu 20 studiepunten in mijn eerste semester en aangezien het al week 3 van de colleges was kon ik niet zo makkelijk een nieuw vak kiezen. Wat mailtjes en studiesecretariaat bezoekjes later heb ik Culture of Human Rights en Humanitarism aan mijn vakkenpakket toegevoegd en was alles opgelost. Het was meer het secretariaat waar de moeilijkheden zich voordeden, aangezien de professor van het vak en mijn program director mij meteen groen licht gaven om het vak toe te voegen! Dit houdt in dat ik nu ook op maandag een college heb (van 2-3 dus dat is wel een fijn begin van de week). Mijn rooster ziet er nu als volgt uit: Maandag 2-3 Culture of Human Rights and Humanitarism. Dinsdag: 10-11 Culture of Human Rights and Humanitarism 11-12 The Middle East in International Relations. Woensdag: 11-13 War and Morality. Donderdag 11-13 Theories and Theorists in Nationalism Studies. Vrijdag: VRIJ :) (Wat betekent: studie /schoonmaak dag!) De vakken bevallen me tot nu toe heel goed (heb nog geen moment spijt gehad van mijn keus voor deze master ipv de antropologie master op de VU) en stukje bij beetje laat ik ook van me horen in de debatten en discussies die gevoerd worden (ja eerst even de kat uit de boom kijken voordat Mar-Lisa haar opinie verkondigt te midden van een groep mensen). Vandaag ben ik er zelfs achter gekomen dat er een studie kleiner is dan Nationalism Studies, namelijk International Political Theory. 3 meisjes volgen die Master en die 3 meisjes volgen allemaal War and Morality en die zaten alle 3 vandaag in mijn discussiegroepje van 5 :P 1 van hen (Amerikaans natuurlijk) moest eerst wel even op haar Iphone opzoeken wat er ook alweer in Kosovo gebeurd was voordat we konden beslissen of de interventie een juiste actie was volgens de Just War Theory (de onwetendheid der Amerikanen!).

Bij The Middle East and International Relations zitten veel Amerikanen (toch goed dat er Amerikanen zijn die beseffen dat niet elke Arabier lid is van al Qaida of de Taliban) en één van die Amerikanen heeft ons deze week een leuk liftavontuurtje bezorgd. De lessen zijn verschoven naar The David Hume Tower aangezien de groep te groot was voor de kleine seminar room in het gebouw van Social and Political Science. Nou heeft deze David Hume Tower een stuk of 12 verdiepingen en aangezien mijn les op de 7e verdieping is neem ik graag de lift. Het naar boven gaan voor de les leverde geen problemen op, maar toen we weer naar beneden moesten besloot de lift samen met de Amerikaan een spelletje te spelen. De Amerikaanse jongen zei net na het instappen van de lift hoezeer hij gesteld was op de autoritaire stem in de lift die zegt dat je niet tegen de deur aan moet staan. Terwijl een Chinees druk tegen zijn Iphone aan het praten was ging de lift langzaam naar beneden. Eenmaal beneden aangekomen gingen de deuren niet open en besloot de lift ons weer mee te nemen naar boven. OMG, zei de Amerikaanse jongen, deze lift wil echt even zijn autoriteit laten zien. It is taking over control. Zonder ook maar op 1 verdieping te stoppen werden we naar boven gesjoeft (ja even leek het alsof ik in de film Abeltje zat zo snel ging dat ding) waar uiteindelijk de deuren weer open gingen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen dus we duwden op het knopje. Nou zijn Amerikanen natuurlijk niet gewend aan het Europese systeem van verdiepingen dus meneer ‘the silly American' (zoals hij zichzelf noemt na dit voorval) duwde het knopje van verdieping 1 in. Zonder door te hebben wat er gebeurde brabbelde de Chinees trouwens gewoon vrolijk verder tegen zijn Iphone. Na een herkansing voor ‘the silly American' die uiteindelijk het knopje GF (groundfloor) had gevonden werden we netjes op de begane grond geparkeerd waar een aantal klasgenootjes die de trap hadden genomen vol verbazing zaten te kijken hoe wij pas na hen beneden gearriveerd waren.

Naast dat Edinburgh een hele mooie stad is zijn er ook wel wat mindere dingen. Het meest irritante gegeven is dat ze momenteel bezig zijn een tramlijn aan te leggen. Super handig zo'n tramlijn, maar momenteel zijn er dus onwijs veel wegwerkzaamheden aan hoofdwegen waardoor bussen vet lang stilstaan! Nou zijn de bussen hier al niet echt super handig geregeld naar mijn idee. Als je een kaartje wil kopen moet je altijd gepast betalen, niet alle haltes staan aangegeven op welke kaart dan ook en er is alleen een deur voorin. Als je ergens uit wilt stappen moet je dus al naar voren lopen voordat je bij de halte bent anders heb je de kans dat je je halte mist of al overspoeld wordt door inkomen passagiers (als je bovenin zit moet je dus al rijdend zorgen dat je beneden beland voor het te laat is dus ik ga meestal gewoon lekker onderin zitten!). De supermarkten hebben zowel goede als minder goede punten. De meeste supermarkten hier hebben self-service balies waar je zelf je boodschappen af kunt rekenen en betalen. Super handig natuurlijk en ik snap ook wel waarom zoveel mensen dat graag doen, want veel winkelpersoneel is namelijk nogal traag (mijn Spaanse flatmate en ik hebben besloten dat zulke mensen in onze landen misschien allang ontslagen waren). Bij de local supermarkten staat iedereen in 1 rij en dan roept iemand achter de kassa elke keer wanneer er iemand bij hem/haar mag komen. Dat is natuurlijk een heel eerlijk systeem aangezien dan altijd degene die als eerste in de rij stond aan de beurt is en je niet met verschillende rijen zit (iedereen kent wel dat pijnlijke moment dat je tussen twee kassas moet kiezen en je uiteindelijk bij de kassa belandt waar problemen komen met scannen of iets dergelijks). Als je eenmaal je mandje hebt neergezet en ze gaan scannen vragen ze of je een tasje wilt. Bij sommigen is dit echt funest, want als je Ja zegt gaan ze het voor je inpakken in datzelfde tasje. Nou is dat op zich een hele goede service, maar niet als ze inpakken á la tetris. Ze willen zoveel mogelijk in 1 tasje, alles precies passend zonder een product te beschadigen en tegelijkertijd mag het tasje niet te zwaar worden want anders gaat het knappen (zoals vorige week gebeurde bij een klant voor me die depot bolognese saus voor zich uit elkaar zag knallen). Het toppunt was toch wel de gozer die alles netjes in het tasje had gedaan voor me (10 minuten verder) en vervolgens besloot dat de komkommer er misschien een beetje doorheen prikte dus aan mij vroeg of ik nog een tasje wilde pakken. Ik greep een tasje en wilde wat spullen overpakken, maar meneer wilde het zelf doen en huppa we waren weer 5 minuten verder met het ene tasje in het andere tasje plaatsen. Ik denk dat ik binnenkort alleen nog maar self-service balies ga pakken, alhoewel daar ook wachtrijen voor staan! Nou moet ik wel zeggen dat ik iets heel lekkers heb ontdekt, Reeses: peanutbutter cups... Pindakaas met een chocoladeomhulsel, echt heeeerlijk! En er is een super huge supermarket 24 uur per dag open, ook wel handig :P

De modepolitie zou zijn ogen uitkijken hier in Edinburgh en ik denk dat mijn flatmate zou zeggen dat ze mij ook linea recta van de straat zouden plukken aangezien ik momenteel het liefst in mijn trainingsbroek met slippers loop. Elke morgen weer verklaart hij me voor gek om het feit dat ik met slippers op pad ga terwijl het weer dat hier eigenlijk niet toelaat, maar zolang ik het fijn vind blijf ik gewoon lekker op mijn slippertjes lopen. Neem ik al die blikken wel op de koop toe, ik heb mijn haar nog niet knalroze op pimpelpaars geverfd zoals ik hier al meerdere malen ben tegengekomen. Sommige mensen zijn gewoon raar. Toen ik vandaag naar huis liep was er man met zijn hondje aan het wandelen en toen het beestje naar me begon te blaffen sloeg de man het arme diertje zo hard dat Marianne Thieme er een hartaanval van zou hebben gekregen en ik zeker weet dat Geertje Wilders zijn hele leger Animal Cops had opgetrommeld. Maar hier in Schotland hebben ze dat soort figuren niet en maken ze zich meer druk om de onafhankelijkheid en het referendum daarvoor dat in 2014 wordt gehouden. De minister heeft al gezegd dat de abortuswet dan aangescherpt wordt dus ik ben benieuwd of Women on Waves al een abortusboot klaar heeft voor Schotland. Laten ze dan eerst ook even langs Ierland varen waar abortus zo goed als illegaal is!

Inmiddels ben ik gewend aan het leventje hier in de flat (het zal nog gek worden om naar de nieuwe flat te verhuizen die echt veeeel groter is) en ik raak zelfs gewend aan de kluizenaar die zich bijna de hele dag in zijn kamer bevindt. Ik moet toegeven dat hij me nog steeds af en toe laat schrikken, voornamelijk toen ik hem een keer midden in de nacht in de keuken zag eten toen ik even snel naar de WC ging. Stiekem vraag ik me af waarom hij zich beter voelt als hij de hele tijd alleen op zijn kamer is, maar hij praat niet tegen me en eigenlijk zien we elkaar nauwelijks ook al wonen we in hetzelfde huis. Mijn flatmate heeft al gezegd dat hij vaak genoeg heeft geprobeerd een echt gesprek met hem aan te knopen of hem ergens mee naar toe te nemen, zonder succes, dus ik ben bang dat het mij ook niet echt zal lukken aangezien die 2 al een jaar een huis delen.

Deze week heb ik ook voor het eerst de mega grote library verkend en meteen even twee boeken geleend: ‘Death Squad; The Anthropology of State Terror' en ‘Terrorism; the Self-fulfilling prophecy'. Deze boeken had ik eigenlijk al eerder willen lezen, maar de VU bieb had ze helaas niet in haar bezit (shame on VU). Over twee weken moet ik mijn eerste echte essays inleveren voor Culture of Human Rights and Humanitarism (over een Human Rights organisation en de principes daarvan doormiddel van een website analyse) en voor War and Morality (waar ik zelf 1 van de 8 onderwerpen mag kiezen en ik nog twijfel tussen ‘Is terrorism ever morally justifiable?' en ‘When (if ever) is miltirary humanitarion intervention justified?'). Ook moet ik die week een blog schrijven en een presentatie geven over een actueel onderwerp dat met nationalisme te maken heeft en dat linken aan de theorie van Benedict Anderson en zijn boek ‘Imagined Communities'. Leuk dat ik dit boek in mijn bezit heb, maar het nog op Urk ligt (moe als ik hem nog nodig heb laat ik het je weten, want er is nog een boek dat ik misschien graag hier wil hebben en je hebt vast nog ruimte over in je koffer naast de zoutjes en de pepernoten :P).

Oh en mijn eerste astma aanval in Edinburgh is ook een feit. Gisternacht besloot mijn luchtpijp te vernauwen waardoor het een latertje werd en mijn flatmate (duidelijk een groentje op dit gebied aangezien zijn reactie) me naar het ziekenhuis wilde brengen. Toen ik hem vandaag vertelde dat dit nog niet zo heel veel voorstelde snapte hij er al helemaal niks meer van! Tja ik ben het wel gewend inmiddels....

Maar aangezien het alweer half 1 is en ik graag morgenochtend om 8 uur wil opstaan om nog iets voor college door te lezen ga ik stoppen met schrijven. Ik bedank iedereen voor de lieve en leuke reacties hier en op facebook of op welke manier dan ook, blijf me vooral verblijden met jullie berichtjes zou ik zeggen. Inmiddels hebben ook twee hele lieve antropologievriendinnetjes tickets geboekt voor eind November en zullen de 3 musketiers weer on tour zijn, ditmaal in Edinburgh!

Sweet dreams & Lots of Love from Edinburgh

Oer-Hollands gal spuwen!

De eerste test om oorlogsjournalist te worden heb ik deze week wel doorstaan. Mijn flatmate liet me een filmpje zien uit zijn stad waarin minutenlang schreeuwende mensen voorbij vlogen met gewonde en dode mensen met zich meedragend. Bebloede lichamen, ingewanden uit lichamen hangend en vooral veel radeloos schreeuwende mensen die zichzelf in veiligheid probeerden te brengen. Enigszins onmogelijk aangezien de aanstichter van dit leed hoog in de lucht vloog en er dus geen uitweg was. De rest van de week heb ik nog meer beelden uit dezelfde stad voorbij zien komen en ergens diep in mij broeide alleen maar het verlangen om erheen te gaan en de rest van de wereld te vertellen hoe gigantisch het daar uit de hand loopt. Net zoals Tom Daans die besloot om oorlogsfotograaf te worden en naar Syrië af te reizen om daar een tijdje met de rebellen op te trekken en alles vast te leggen met zijn camera. Echt diep respect voor deze man die zonder ervaring zich hierin stortte. Zijn foto's zijn ook zeker indrukwekkend! (http://unaphotographer.tumblr.com/)

Het is onwijs bizar om het nieuws uit Syrië te volgen. De politieke wereldleiders roepen allemaal dat er echt iets moet veranderen, maar met al dat geschreeuw komt men geen stap verder. Na een hele zomer vol sport (Tour de France, WK en de Olympische Spelen) heeft Pauw en Witteman besloten om deze week mensen uit te nodigen om over Syrië te praten want daar gaat het toch echt goed mis. Save the Children bracht een ‘schokkend' rapport naar buiten (http://www.savethechildren.org.uk/sites/default/files/images/untold_atrocities.pdf), maar Nederland wordt overspoeld met nieuws over een stelletje idiote Hollanders die een onschuldig dorpje terroriseren. Alsof ze hun eigen revolutie willen creëren omdat we het zogenaamd zo slecht in Nederland hebben. Al dagenlang nieuws over dat de VVD en de PVDA echt niet samen kunnen werken (moddergooien van de SP etc.) en dat onze politiek zo diep triest is geworden. Erg zwart-wit is het misschien wel dat de grote winnaars van rechts en links komen, maar waarom zou dat betekenen dat Nederland verloren is?

Tijdens de revolutie in Egypte had ik nauw contact met mijn vrienden in Caïro. Midden in de nacht zaten we op skype. Ze hadden om beurten dienst om gewapend hun straat te beschermen tegen plunderaars en herrieschoppers. 1 van hen moest dit bijna met zijn leven bekopen, maar na 2 weken in coma te hebben gelegen en een geslaagde operatie is hij gelukkig weer helemaal de oude geworden. Het nieuwe van de Arabische lente is er misschien een beetje af (de revolutie in Syrië duurt immers al meer dan 18 maanden) en daarom zwakt het nieuws misschien een beetje af. En eerlijk is eerlijk toen de revolutie net begon hadden heel veel mensen in het land zelf er ook niets mee. De mensen in Aleppo waren ver verwijderd van de gevechten in de andere steden dus ze hadden geen idee van wat er gaande was. Maar het was de wanhopige uitroep van Syriërs op tv (Where is the rest of the world?) die fotograaf Tom Daans naar Syrië deed afreizen en het is wat hij daar heeft aangetroffen dat hem binnenkort nog een keert laat afreizen naar Aleppo.

En dan te bedenken dat Haren overspoeld was met journalisten. The place to be, want daar ging het gebeuren. Alsof er een Nederlandse revolutie zou plaatsvinden, opgestookt door de media zelf. Juist het contrast maakt het dat ik het nog steeds uiterst ziek vind wat er in Haren is gebeurd. Of het nieuws uit Frankrijk dat er een protest van moslims zou plaatsvinden waar de media zich massaal heen begaf. Welgeteld 1 man hield zijn protest, tegenover minimaal 40 journalisten. Waar gaat het heen tegenwoordig? Stelletje bikkels, ga eens naar Syrië! Het is niet alleen de machteloosheid van mijn flatmate waar hij niet altijd openlijk voor uit durft te komen of het gehuil van zijn moeder over de telefoon deze ochtend of het feit dat ik hem zojuist heb verteld dat de eeuwenoude souk in zijn stad grotendeels uitgebrand is. Het is juist de frustratie dat er zoveel mensen in Nederland zijn die denken dat ze het zo slecht hebben en alleen maar klagen over alles en nog wat. Zoveel mensen die niet half beseffen hoe goed hun leven is.

Misschien dat ik er maar een galspuwblog van maak (ach ik ben toch een Nederlander dus dan mag dat!) want wat ik deze week in de bus meemaakte was ook niet al te fris. Een wat oudere man besloot naast me te gaan zitten en nog voordat hij zich naast me had geparkeerd kwam er een walm van rooklucht mijn kant op. En dan niet gewoon een luchtje van een sigaretje ofzo, maar dit was echt niet te harden. De overige 30 minuten van mijn reis heb ik mezelf zoveel mogelijk tegen het raam aangedrukt en met mij mijn jas en tas om me te beschermen tegen de lucht. Ergens anders gaan zitten durfde ik niet omdat dat asociaal zou staan en daarom heb ik het maar 30 minuten moeten uitzingen op die manier. Ik heb nog nooit zo intens genoten van frisse lucht toen ik de bus uitkwam kan ik jullie wel vertellen. Maar ach I survived en we gaan vrolijk verder (geloof me elke dag is de helft van de bus gevuld met tokkies :P).

Of de fietsers die langs me zoeven als ik richting de supermarkt loop. Het paadje richting de supermarkt is niet heel erg breed (zeg maar gerust nogal smal!), maar er zijn nogal wat fietsers die zonder te bellen langs je heen zoeven. Naast het paadje loopt een kanaal en ik heb al meerdere malen de neiging gehad om één van de fietsers het kanaal in te duwen (degenen die niet bellen dan he). Het bellen is niet alleen voor mij, maar ook voor hen een goed idee aangezien ik deze week heel enthousiast liep te zwaaien met mijn ingeklapte paraplu toen ik richting de supermarkt liep. Het scheelde dan ook weinig of ik had een niet bellende fietsers keihard geramd. Dat wil ik natuurlijk niet op mijn geweten hebben dus cyclers just ring the bell and I give you space to pass me :)

Nu het goede nieuws maar even. Maandag gaan we het huurcontract tekenen en dan kunnen we dinsdag eindelijk in onze flat. En mun va en moe zijn dan waarschijnlijk de eersten die de flat in het echt kunnen bewonderen aangezien die in de herfstvakantie deze kant op komen!

Daarnaast is het vandaag de 50ste verjaardag van mijn moeder, een verjaardag die ik voor de tweede keer op rij mis aangezien ik in het buitenland zit. Gelukkig heeft mijn moeder geleerd hoe whatsapp werkt en word ik zo bij alles betrokken (foto's van een slapende vader, gekke viscollega's bij de opening van de nieuwe cel en de presentjes die ze heeft gekregen hebben al hun weg via whatsapp gevonden richting Edinburgh!). Het mooie aan mijn moeder is toch wel dat ze altijd intens kan genieten van de meest kleine dingen (die veel mensen al niet meer waarderen). Hoe vaak wij ook zeggen dat mijn moeder zich aanstelt als ze weer onwijs enthousiast is over simpele dingen als een wijntje drinken, eigenlijk is het iets dat ik graag wat meer van haar geërfd zou willen hebben. Lieve moe, dat er vele jaren vol geluk, blijdschap en intens genot mogen volgen. Hopelijk kun je snel weer beginnen met je werk, waar je al je ziel en zaligheid graag in stopt en ik zie je snel in Edinburgh. I'm very very proud of you and I wish you the best birthdayweekend ever :D Zorionak Zuri!!!

Updates over de flat volgen na dinsdag en vanaf dan is iedereen nog steeds van harte welkom om over te vliegen en een tijdje in onze riante flat te verblijven ;)

Lots of love from Edinburgh!