Het zal je maar gezegd worden midden op de straat door een oude man die zojuist zijn boodschapjes heeft gedaan. Hij vroeg aan mij wat er tegenover gebouwd werd terwijl ik op de bus stond te wachten. Ik antwoordde hem netjes met: I don't know sir. Er klonk een mmmmm en vervolgens vroeg hij: You are not from here are you? Ik antwoordde weer netjes: No sir. De man zei: Yeah I thought so, because you sound Brittish. Hij liep door terwijl hij nog steeds aan het praten was en ik moest stiekem een beetje lachen. Schotland is grauw, grijs, kil en koud. Ik vraag me af wie de huizen hier ontwerpt want het is allemaal zo donker en troosteloos dat het net achterbuurten zijn.... Toen ik hier net kwam miste ik de warmte van Baskenland. Het gevoel van thuiskomen en fijne mensen om je heen, lekker eten en het water. Het rondje langs de rivier en de haventjes en de stranden, ik mis het nog elke dag. Als iemand in Baskenland me zou vragen of ik daar vandaan kwam, zou ik zeggen ja want zo voelt het. Ook al zou niemand het me daar vragen aangezien ik blond ben. Hier ben ik Brittish, wat nog steeds veel mensen er niet van weerhoudt ook mij de weg te vragen of te vragen waar de kings church eerst voor gebruikt werd. De eerste man die opmerkte dat ik niet van hier ben was de man die bij mij in het vliegtuig zat, de eerste man die ik zag in een schotse rok. Nadat ik in Edinburgh eerst in een lange rij moest wachten tot iedereen 1 voor 1 de UK border over mocht probeerde ik een karretje te pakken voor mijn koffers. Mijn karretje werkte niet echt mee en de man in de kilt zag mij aankloten met de groene hendel. Don't use it, zei hij. It's useless. Ik voelde me stom en ik zei dat we in Nederland juist de hendel moeten gebruiken om het ding te laten rijden. Yeah you see everybody doing it, zei hij terwijl hij nog eens uitlegde hoe slecht de karretjes waren door te laten zien dat het gevaarte op 3 wielen een afwijking had naar rechts. En die afwijking naar rechts heb ik zeker kunnen ondervinden toen ik mijn kar had geladen met mijn 3 koffers en ik probeerde richting de taxi te rijden. Alles op het vliegveld was in het duits, spaans, frans, pools en italiaans aangeduid dus ik moest me wel onder de Britten scharen aangezien ervan uit werd gegaan dat ik niet bij 1 van de engels weigerend sprekende volkeren hoorde. Nu moet ik toegeven dat ik ook 1 keer iets in het Nederlands heb gezien, maar dat kwam linea recta van de slechtste vertaalmachine.... Taxi this way werd vertaald met taxi op deze manier en ook in het spaans stond er op deze manier. Ik zou me niet kunnen indenken dat ik maar 1 taal sprak en met het grootste gedeelte van de mensen op deze aarde niet zou kunnen communiceren doormiddel van taal. Edinburgh is best een mooie stad en ik hou van de txirimiri, om er maar even een baskisch woord tussendoor te gooien. Er is veel groen en er zijn bergen, een kasteel en gezellige pubs. Overal zijn de klanken van doedelzakken te horen en ja er lopen ook mannen die in hun dagelijks leven een kilt dragen. Ik moet zeggen dat dit vaak de vrolijke mannen zijn, dat in tegenstelling tot norse buschauffeurs die niet doorhebben dat nieuwkomers hier niet weten waar ze uit moeten stappen,aangezien niet alle stops aangegeven staan. En nee ik was het niet die hiermee te maken had, maar een Italiaans stel dat voor me zat. Ik loop liever dan dat ik de bus neem en mijn gps zintuig heeft me nog niet in de steek gelaten gelukkig. Het gekke aan Edinburgh is dat ik er al verschillende tan salons heb gezien, maar niemand daar blijkbaar gebruik van maakt (op travellers na misschien). De enige mensen die getint zijn, zijn de mensen met Indiaas of Arabisch bloed en de Indiase en Arabische mannen zijn dan ook meteen de enigen die aantrekkelijk zijn hier! Nog zoiets dat ik mis uit Baskenland: de mooie mannen. The last story then. Een klein Afrikaans jochie liep boos aan de hand van zijn vader toen ik hem net zo boos aan ging kijken. Hij ging nog bozer kijken en ik volgde zijn voorbeeld. Op een gegeven moment ging zijn andere handje naar zijn mond en begon hij stiekem te lachen. You are funny madame, grinnikte hij en ik begon te glimlachen. My name is not funny, I am Lisa, zei ik. I am James, James Black and Black is my real name not just my colour, zei het jochie. Nice to meet you James Black, zei ik en ik zwaaide terwijl het jochie en zijn vader de andere kant op liepen. Al lachend en zwaaiend verdween hij uit mijn zicht. Ooit ga ik me hier vast thuisvoelen, maar het heeft tijd nodig. Maar met een hoop mensen zoals James om me heen zal het vast een leuke tijd worden. En ik besef ook maar al te goed dat Baskenland iets heel speciaals is voor mij en dat niet te overtreffen valt. Daar ligt een stukje van mijn hart, in het land, in de mensen en in het speciaal in kleine Isa die me ik hou van je in het Baskisch heeft geleerd. Dat gevoel zal nooit veranderen. Deze keer heb ik voor de studie gekozen en niet specifiek voor de stad, wat met Baskenland wel andersom was. Maar de emigratieformrulieren zijn getekend en ik ga de komende maanden doorbrengen in Edinburgh om daarna hopelijk weer terug te gaan naar mijn geliefde Baskenland voor thesis research. Ooit zullen ook dit avontuur en de mensen die ik hier ontmoet een plekje in mijn hart krijgen, maar daar heb ik gelukkig nog even de tijd voor..... Dit is getypt op mijn tablet, sorry voor de spelfouten of rare zinnen. Dit ding is heel erg eigenwijs! Lots of love from Edinburgh!